W imię Boga Miłosiernego, Miłującego.

2.1. Alif, Lam, Mim ^[1]Wiele sur Koranu rozpoczyna się od objawienie trzech liter arabskich. Różne są interpretacje ich znaczenia, wszystkie jednak mają charakter spekulatywny..

2.2. Oto jest Księga, pozbawiona wątpliwości, przewodnictwo dla ludzi bogobojnych ^[2]Imam Ali (a.s.) powiedział, że człowiek bogobojny to taki, który nie musiałby wstydzić się żadnego ze swych czynów, nawet gdyby położono je wszystkie na tacy i pokazano je całemu światu (Machzan al-Irfan).,

2.3. którzy wierzą w to, co (dla nich) ukryte ^[3]Prawdy poza ludzkim sposobem pojmowania i obserwacji: Bóg, atrybuty Boga, aniołowie, dżinny, Dzień Zmartwychwstania i Sądu, Raj, Piekło itd., modlą się i rozdają z tego, co od Nas otrzymali,

2.4. którzy wierzą w to, co tobie ^[4]Muhammadowi (s). objawiono, i w to, co zostało objawione przed tobą i głęboko wierzą w życie przyszłe.

2.5. To właśnie oni, idąc drogą, którą wytyczył im Bóg, odnajdą szczęście.

2.6. Dla tych, którzy nie wierzą, jest obojętne czy ich ostrzegasz, czy nie ostrzegasz, bo oni i tak nie uwierzą.

2.7. Bóg na ich serca i uszy nałożył pieczęć, a na ich oczy zasłonę. Czeka ich straszna kara.

2.8. Są także wśród nich tacy, którzy mówią: „Wierzymy w Boga i Dzień Sądu”, ale oni nie wierzą.

2.9. Chcą oszukać Boga i wiernych, a nie rozumieją tego, że oszukują tylko samych siebie.

2.10. Ich serca opanowała choroba, a Bóg jeszcze ją pogłębił. Za to, że kłamali, spotka ich bolesna kara.

2.11. Kiedy mówi się im: „Nie czyńcie zła na ziemi”, oni odpowiadają: „My tylko niesiemy dobro”.

2.12. Naprawdę? Oni nie dostrzegają, że sieją niesprawiedliwość.

2.13. Kiedy mówi się im: „Uwierzcie, tak jak uwierzyli inni”, oni odpowiadają: „Czy mamy wierzyć tak, jak wierzą głupcy?”. To z pewnością oni są głupcami, ale nie są tego świadomi.

2.14. A kiedy spotykają wierzących, mówią: „Wierzymy”. Kiedy jednak są sami ze swymi demonami, mówią: „Jesteśmy tylko z wami. To były żarty”.

2.15. Ale to Bóg z nich zażartuje i pozwoli im trwać w grzechu, gdzie będą chodzić na oślep.

2.16. To tacy ludzie wymienili prawdę za błąd, jednak taki handel nie przyniesie im korzyści, oni nie kroczą drogą prostą.

2.17. Podobni są do człowieka, który rozniecił ogień. A kiedy ten ogień rozświetlił wszystko wokoło, Bóg im go zabrał i pozostawił w głębokich ciemnościach. Oni nic nie widzą.

2.18. Są głusi, niemi i ślepi (na objawienie), więc się nie nawrócą.

2.19. Podobnie, jak wtedy, gdy pada rzęsisty deszcz z chmur, od których zapadają ciemności. Towarzyszą temu grzmoty i błyskawice. Wtedy Ci ludzie, z powodu uderzeń piorunów, wkładają sobie palce w uszy w obawie przed śmiercią. Bóg obserwuje niewierzących.

2.20. Błyskawica mogłaby odebrać im wzrok. Kiedy jednak tylko nad nimi błyśnie, podążają za nią. A gdy robi się ciemno, zatrzymują się. Gdyby Bóg tylko zapragnął, odebrałby im słuch i wzrok. Zaprawdę, Bóg posiada władzę nad każdą rzeczą.

2.21. O, ludzie! Czcijcie Pana, który was stworzył i tych, którzy byli przed wami, bądźcie bogobojni.

2.22. Czcijcie Pana, który ziemię uczynił waszym posłaniem, a niebo dachem, który sprawił, że deszcz pada z chmur i w ten sposób macie owoce do spożywania. Skoro to wiecie, nie stawiajcie nikogo na równi z Bogiem.

2.23.  A jeżeli wątpicie w to, co My zesłaliśmy Naszemu słudze, to pokażcie chociaż jedną podobną surę i jeżeli jesteście prawdomówni, wezwijcie na to swoich świadków, oprócz Boga.

2.24. Jeżeli jednak tego nie uczyniliście, a nigdy tego nie uczynicie, to strzeżcie się ognia (piekielnego) przygotowanego dla niewiernych, w którym palić się będą ludzie i kamienne bożki.

2.25. Głoście dobrą nowinę tym, którzy wierzą i czynią dobro ^[5]Według przekazów tradycji szyickiej, oprócz ogólnego znaczenia tego wersu chodzi tu też szczególnie o Imama Alego (a.s.) i tych, którzy przyjęli jego zwierzchnictwo., albowiem dla nich są Rajskie Ogrody, pod którymi płyną strumienie. Gdy spożywać będą owoce z Ogrodów, wspomną „To jest to, co już kiedyś spożywaliśmy”. Otrzymają bowiem dary podobne do tego, co już mieli wcześniej. I w tych Ogrodach mieć będą nieskazitelne małżonki i będą tam żyć wiecznie.

2.26. Zaprawdę, Bóg nie waha się powoływać na przykłady, choćby tak małe jak komar lub nawet mniejsze ^[6]Imam Ali (a.s.) powiedział: „Gdyby wszystkie istoty, żywe i nieożywione, połączyły swe wysiłki, by powołać do życia chociażby komara, nie potrafiłyby tego dokonać i musiałyby przyznać swą bezsilność” (Nahdż al-Balagha).. Ci, którzy uwierzyli, wiedzą, że to prawda od ich Pana, a ci, którzy nie uwierzyli, mówią: „Co chciał Bóg powiedzieć przez taki przykład?”. Przez przykłady Bóg jednych sprowadza z właściwej drogi, a innych właściwą drogą prowadzi. Z drogi właściwej sprowadza tylko niegodziwców,

2.27. którzy zrywają przymierze z Bogiem po tym, jak go zawarli oraz rozłączają to, co według Boga powinno być złączone, i sieją zło na ziemi. Właśnie tacy ludzie są straceni.

2.28. Jak wy śmiecie nie wierzyć w Boga? Byliście martwi, a On was znów ożywił; potem znów was uśmierci i znów ożywi; wtedy będziecie musieli do Niego powrócić.

2.29.Wszystko to, co On stworzył na ziemi, stworzył dla was. Potem spojrzał w niebo i nadał mu formę siedmiu niebios. On ma wiedzę o wszystkim.

2.30. I powiedział twój Pan aniołom: „Ustanowię na ziemi namiestnika” ^[7]Człowieka.. Oni spytali: „Czy umieścisz na niej tego, który będzie siał zło i przelewał krew, podczas gdy my głosimy Twoją chwałę i Twoją świętość?”. Bóg odpowiedział: „Ja wiem o tym, o czym wy nie wiecie”.

2.31. I nauczył Bóg Adama wszystkich nazw, a potem przedstawił aniołom wszystkie stworzenia i nakazał:: „Jeżeli jest wam znana prawda, to powiedzcie Mi, jak one się nazywają!”.

2.32. Aniołowie odpowiedzieli: „Chwała Tobie! My znamy tylko to, czego nas nauczyłeś. Zaprawdę, Ty jesteś Wszechogarniający i Wszechwiedzący”.

2.33. Bóg powiedział: „Adamie, wyjaw im te nazwy”. A kiedy Adam przekazał aniołom nazwy, Bóg rzekł: „Czy nie powiedziałem wam, że to Ja znam tajemnice nieba i ziemi, znam to, co wy czynicie jawnie i to, co ukrywacie?”.

2.34. I wtedy My powiedzieliśmy aniołom: „Ukłońcie się Adamowi” ^[8]Imam Kazim (a.s.) powiedział: „Pokłon, jaki Bóg nakazał aniołom, nie był pokłonem modlitewnym, aniołowie nie czcili Adama. Był to pokłon uznający wyższość Adama oraz miłosierdzie Boga wobec niego”.(Al-Ihtidżadż).; i wszyscy się podporządkowali, oprócz Iblisa ^[9]Szatana.. Odmówił, bo był nazbyt dumny i stał się niewierzącym (niewdzięcznym).

2.35. I wtedy powiedzieliśmy: „Adamie! Zamieszkaj wraz ze swoją żoną w Rajskim Ogrodzie i jedzcie z niego wszystko, gdzie (i co) tylko zechcecie. Nie zbliżajcie się tylko do tego (jednego) drzewa, abyście nie znaleźli się wśród niesprawiedliwych”.

2.36. Ale szatan sprawił, że popełnili grzech, przez co pozbawił ich dobrostanu, w jakim żyli. My zaś powiedzieliśmy: „Odejdźcie stąd. Staniecie się wrogami jedni dla drugich ^[10]Człowiek i szatan.. Swoje miejsce na stałe znajdziecie na ziemi, gdzie będziecie mogli znaleźć zaopatrzenie, ale tylko do pewnego czasu” ^[11]Do Dnia Zmartwychwstania..

2.37. Wtedy nauczył się Adam od swego Pana pewnych słów ^[12]Być może były to słowa modlitwy. i Bóg przyjął jego skruchę. Zaprawdę, On jest Łaskawy i Miłujący.

2.38. Powiedzieliśmy: „Odejdźcie stąd wszyscy, a jeśli wskażę wam drogę prostą, wtedy ci, którzy pójdą nią zgodnie z Moimi wskazówkami, nie będą czuli strachu i smutku”.

2.39. Jednak ci, którzy nie uwierzą i potraktują Nasze znaki jak kłamstwa, zostaną mieszkańcami Piekła i zamieszkają w nim na zawsze.

2.40. O dzieci Izraela! Pamiętajcie o łaskach, którymi was obdarzyłem i wypełniajcie swoje przymierze ze Mną, a Ja wypełnię Moje przymierze z wami, tylko Mnie powinniście się bać.

2.41. Uwierzcie w to, co zesłałem, potwierdzając to, co już było zesłane wcześniej i nie bądźcie pierwszymi, którzy w to nie uwierzą. Nie sprzedawajcie Moich znaków za marną cenę ^[13]Np. za przyjemności życia doczesnego. i tylko Mnie się bójcie.

2.42. Nie okrywajcie prawdy fałszem ani świadomie jej nie ukrywajcie, jeśli ją znacie.

2.43. Przestrzegajcie modlitwy oraz płaćcie podatek ^[14]Zakat. Por. przyp. do wer. 58:13.; módlcie się razem z tymi, którzy oddają Mi cześć.

2.44. Czy zachęcając innych, by czynili dobro, nie zapominacie o sobie? Przecież recytujecie księgę, czy nie rozumiecie?

2.45. Szukajcie pomocy w cierpliwości i w modlitwie. To jest trudne, ale nie dla tych, którzy mają pokorę

2.46.  i którzy wiedzą, że staną przed Panem, że do Niego powrócą ^[15]Imam Ali (a.s.) spytany o to, czy stanął kiedykolwiek przed Bogiem, widząc Go, odpowiedział: „Czy modliłbym się do tego, którego nie widziałem?”. Poproszony o wyjaśnienie tych słów odrzekł: „Oczy nie mogą Go ujrzeć, serca jednak widzą Go poprzez rzeczywistość wiary” (Nahdż al-Balagha)..

2.47. O dzieci Izraela! Pamiętajcie o łaskach, jakimi was obdarzyłem oraz o tym, że wyniosłem was ponad wszystkie inne światy ^[16]Tu w znaczeniu: ponad inne ludy..

2.48. I lękajcie się Dnia (Sądu), kiedy jedna dusza nie przyniesie korzyści drugiej, kiedy nie będzie przyjęte żadne wstawiennictwo, kiedy nie zostanie przyjęte żadne odkupienie, i nikt nie otrzyma żadnej pomocy.

2.49. Przypomnijcie sobie, jak My wybawiliśmy was od ludu Faraona, który zadawał wam straszne męki, zabijał waszych synów, ale oszczędzał wasze kobiety. To była wielka próba na was nałożona przez waszego Pana.

2.50. Przypomnijcie sobie, jak uratowaliśmy was, rozdzielając morze i topiąc ludzi Faraona, podczas gdy wy patrzyliście na to.

2.51. Kiedy przez czterdzieści nocy (i dni) zawieraliśmy z Mojżeszem przymierze, wy podczas jego nieobecności wzięliście sobie cielca za obiekt czci i staliście się niegodziwi.

2.52. Potem My przebaczyliśmy wam, abyście mogli okazywać wdzięczność.

2.53. Przypomnijcie sobie, jak dałem Mojżeszowi księgę i możliwość rozróżnienia (dobra i zła), abyście poszli drogą prostą.

2.54. I jak Mojżesz przemówił do swego ludu: „Ludu mój! Zbłądziliście przeciw sobie, oddając cześć cielcowi. Nawróćcie się do swego Stwórcy i zabijcie grzesznych spośród was. To bowiem jest dla was najlepsze wobec Jego oblicza i On zwróci się do was. On jest Wybaczający i Miłujący”.

2.55. Przypomnijcie sobie, jak powiedzieliście: „O Mojżeszu, nie uwierzymy ci, jeśli nie zobaczymy Boga na własne oczy”. Wtedy poraził was piorun i to właśnie zobaczyliście na własne oczy.

2.56. Później ocuciliśmy was do życia, abyście mogli być wdzięczni.

2.57. I ocieniliśmy was obłokami, zesłaliśmy mannę i przepiórki, nakazując: „Spożywajcie te wspaniałe dary, które wam daliśmy”. Nie możecie Nas skrzywdzić, ale możecie skrzywdzić samych siebie.

2.58. Przypomnijcie sobie, jak powiedzieliśmy: „Wejdźcie do tego miasta i pożywcie się obficie, gdzie (i co) tylko zechcecie. Wejdźcie przez bramę i z uległością proście: „Boże! Przebacz”. My wybaczymy wam wasze grzechy i nagrodzimy tych, którzy czynią dobro.

2.59. Grzesznicy zamienili przekazane im słowo na inne. Zesłaliśmy na nich karę z niebios za to, że postąpili niesprawiedliwie.

2.60. Przypomnijcie sobie, jak Mojżesz modlił się o wodę dla swego ludu, a My powiedzieliśmy: „Uderz laską w skałę”. I wytrysnęło z niej dwanaście źródeł, aby każde plemię poznało miejsce, z którego może pić wodę. I powiedziano im: „Jedzcie i pijcie z tego, czym obdarzył was Bóg, i nie dopuszczajcie się zła na ziemi, siejąc niesprawiedliwość”.

2.61. Przypomnijcie sobie, jak powiedzieliście: „O Mojżeszu, nie możemy wciąż zadowalać się jednym rodzajem pożywienia. Pomódl się do swego Pana za nas, aby dał nam owoce ziemi: warzywa, ogórki, czosnek, soczewicę i cebulę”. Mojżesz powiedział: „Chcielibyście zamienić to, co lepsze, na to, co gorsze? Wracajcie do Egiptu, tam znajdziecie to, o co prosicie”. Zostali zhańbieni, dotknięci biedą i ściągnęli na siebie gniew Boga. Stało się tak, bo odrzucili znaki Boże i niesprawiedliwie zabijali proroków ^[17]Tzn. bez wyroku śmierci, który mógł być tylko wydany za popełnioną zbrodnię.. Stało się tak, ponieważ zbuntowali się i byli grzeszni.

2.62. Na pewno ludzie wierzący, żydzi, chrześcijanie oraz sabionici ^[18]Polskie przekłady stosują nazwę, zapewne bardziej słuszną (a przynajmniej lepiej brzmiącą) „sabejczycy”( w XIX wieku „Sabejczykowie”), jednak może to prowadzić do nieporozumień. Niektórzy z tłumaczy stosują zapis wielką, a niektórzy małą literą. Sabejczycy, to nazwa etniczna, wskazująca na lud pochodzenia semickiego z południowo-zachodniej Arabii. Lud ten osiedlił się u wybrzeży Morza Czerwonego w II w p.n.e. i utworzył kilka rywalizujących ze sobą królestw. Najważniejszym z nich było królestwo Saby, które utrwaliło tę nazwę. Nie ich jednak należałoby zaliczać do ludzi księgi (część plemion sabejskich była czcicielami gwiazd). Wielu komentatorów islamu wskazuje na niejasne pochodzenie „koranicznych” sabejczyków. Jeżeli są oni przedstawiani jako lud księgi, obok chrześcijan i żydów (pisanych małą literą, jako wyznawców judaizmu, a nie według przynależności etnicznej) musieli być wyznawcami jakiejś formy monoteizmu. Komentatorzy Koranu, co do tożsamości „sabejczyków” mają sprzeczne opinie. Sami Arabowie utożsamiali sabejczyków z mandejczykami (wyznawcami mandeizmu, specyficznego monoteizmu). Ponieważ słowo arabskie ṣābiʾūn o semickim źródłosłowie s-b, mogłoby wskazywać na ludzi chrzczących się, dlatego niektórzy uczeni utożsamiali mandejczyków z  elkazaitami i wskazywali, że to oni są właśnie sabejczykami z Koranu. Oczywiście takich interpretacji jest więcej, dlatego – aby jednak odróżnić sabejczyków z Koranu od ludu Sabejczyków (królestwa Saby) – postanowiłem używać słowa sabionici, czyli byli oni chrzczącymi się – sabionitami. Ja utożsamiam „koranicznych „sabejczyków (sabionitów) z ebionitami, sektą judeochrzęścijańską uznająca Jezusa (a) za proroka. I chociaż uznaje się, że sekta ta zniknęła z religijnej mapy świata w V w n.e., to jednak odniesienia do nich napotkać można jeszcze w wiekach od IX do XII., wszyscy ci, którzy uwierzyli w Boga i Dzień Sądu i czynią dobro, otrzymają nagrodę od Pana i nie muszą się niczego bać ani nie zaznają smutku.

2.63. Przypomnijcie sobie, jak zawarliśmy z wami przymierze i wznieśliśmy nad wami górę ^[19]Synaj., mówiąc: „Chrońcie to, co wam daliśmy i pamiętajcie, co się za tym kryje, a będziecie bogobojni”.

2.64. I po tym wszystkim wy odwróciliście się od Boga, i gdyby nie Jego łaska i Jego litość nad wami, z pewnością bylibyście straceni.

2.65. Poznaliście już tych spośród was, którzy naruszali szabat. Powiedzieliśmy im: „Stańcie się wzgardzonymi małpami”.

2.66. W ten sposób daliśmy przykład ludziom tamtych czasów oraz tym, którzy mieli przyjść po nich ^[20]Imam Sadik (a.s.) powiedział: „Ludzie, którzy mieli przyjść po nich to my, muzułmanie” (Madżma al-Bajan).. Jest to także ważna lekcja dla tych, którzy boją się Boga.

2.67. Przypomnijcie sobie, jak Mojżesz powiedział do swego ludu: „Bóg nakazuje wam zabić krowę”. A oni spytali: „Czy z nas nie żartujesz?”. On powiedział: „Szukam schronienia u Boga, aby nie być jednym z nieświadomych”.

2.68. Oni powiedzieli: „Pomódl się za nas do twojego Pana, aby objaśnił nam, jaka ona ma być”. Mojżesz odrzekł: „Bóg mówi, że nie ma być ani stara, ani młoda, między jednym a drugim. Postąpcie tak, jak wam nakazano”.

2.69. Odpowiedzieli: „Pomódl się za nas do twojego Pana, aby objaśnił nam, jakiej ma ona być maści”. Mojżesz powiedział: „Bóg powiada, że ma ona być jasnożółta, ma radować tych, którzy na nią spojrzą”.

2.70. Oni powiedzieli: „Pomódl się za nas do twojego Pana, aby nam objaśnił, jaka ona ma być, bowiem wszystkie krowy wydają się nam podobne. A jeśli Bóg zechce, to pójdziemy drogą prostą”.

2.71. Odpowiedział Mojżesz: „On powiedział, że ma to być krowa, która nie jest ugięta od orania ziemi ani od nawadniania pola. Ma być zdrowa i bez znamion”. Oni powiedzieli: „Teraz powiedziałeś prawdę”. Potem zabili krowę (w ofierze), chociaż byli bliscy tego, aby tak nie zrobić.

2.72. Przypomnijcie sobie, jak zabiliście człowieka i oskarżaliście się nawzajem o jego zabicie. Bóg jednak ujawnia to, co skrywacie.

2.73. Powiedzieliśmy „Uderzcie go jakąś częścią (jej) ciała” ^[21]Zabitego należało uderzyć częścią krowy, przyczyniło się do tego, że ożył, może  na chwilę,  i rozpoznał sprawcę.. Tak Bóg wskrzesza zmarłych i daje wam Swoje znaki, być może zrozumiecie.

2.74. Potem wasze serca stwardniały, stały się twarde jak kamienie, a może jeszcze twardsze. Zaprawdę, są wśród kamieni takie, z których wypływają rzeki i takie, że jak je rozłupać, to wypłynie z nich woda. Są wśród nich i takie, które staczają się z bojaźni przed Bogiem. Bóg wie o tym, co czynicie.

2.75. Czy wy (muzułmanie) chcecie, aby oni wam uwierzyli? Przecież część z nich, która słyszała Słowo Boże, świadomie je wypaczyła i to po tym, jak je zrozumiała.

2.76. A kiedy spotykają wiernych, mówią: „Uwierzyliśmy”. Kiedy jednak są wśród swoich, (ci) mówią: „Czy mówicie im o tym, co Bóg odkrył przed wami, aby mogli mieć potem argumenty przeciw wam, przed waszym Panem?”. Nie rozumiecie tego?

2.77. Czy naprawdę oni nie wiedzą, że Bóg zna to, co oni ukrywają i to, co jest u nich jawne?

2.78. Wśród nich są tacy, którzy nie umieją czytać i pisać. Oni nie znają księgi inaczej jak tylko z pogłosek i snują (różne) domysły.

2.79. Dlatego biada tym, którzy piszą księgę swoimi własnymi rękami, a potem mówią: „To od Boga”, by móc wziąć za to nędzną opłatę. Biada im za to, co napisały ich ręce, i za to, co zarobili ^[22]Nawiązanie do uczonych w piśmie, którzy często dopisywali do ksiąg objawionych (Tory, Biblii), własne komentarze, twierdząc, iż są to słowa objawione..

2.80. Oni twierdzą: „Jeżeli dosięgnie nas ogień, to najwyżej przez kilka dni”. Odpowiedz im: „Czyż otrzymaliście przymierze od Boga? Bóg nigdy nie złamie Swego przymierza. Dlaczego mówicie o Bogu to, czego nie wiecie?”.

2.81. Na pewno każdy, kto czyni zło i jest ogarnięty przez grzech, będzie mieszkańcem Piekła, w nim zamieszka na wieczny czas.

2.82. A ci, którzy uwierzyli i spełniają dobre uczynki, będą mieszkańcami Raju na wieki.

2.83. Przypomnijcie sobie, jak zawarliśmy przymierze z dziećmi Izraela: „Nie będziecie czcić nikogo poza Bogiem, będziecie dobrzy dla rodziców, rodziny, sierot i biednych. Rozmawiajcie grzecznie z ludźmi, przestrzegajcie modlitwy i płaćcie podatek”. Potem z wyjątkiem nielicznych, odwróciliście się (od tego) z odrazą.

2.84. Przypomnijcie sobie, jak zawarliśmy przymierze z wami: „Nie będziecie wzajemnie przelewać swojej krwi ani wyrzucać się z domów”. A potem potwierdziliście je i zostaliście jego świadkami.

2.85. A jednak, to właśnie wy zabijacie się nawzajem i wyrzucacie część spośród was z ich domów, występujecie jedni przeciw drugim w grzechu i występku. A gdy bierzecie ich do niewoli, trzymacie ich dla okupu. Wyrzucanie ich było grzechem. Czy wierzycie w jedną część Księgi, a w inną już nie? Nagrodą dla tych z was, którzy tak postępują, będzie hańba w tym świecie. W Dniu Zmartwychwstania takich ludzi spotka bolesna kara. Zaprawdę, Bóg wie o tym, co czynicie.

2.86. Oni przedłożyli życie w tym świecie nad życie wieczne, ich męki nie będą pomniejszone ani nie otrzymają jakiejkolwiek pomocy.

2.87. My daliśmy Mojżeszowi księgę i po nim wysłaliśmy proroków. Daliśmy Jezusowi, synowi Marii wyraźnie znaki i wzmocniliśmy go świętym Duchem ^[23]Wiedzą objawienia lub pomocą anioła Gabriela.. Czyż nie było tak, że za każdym razem, kiedy prorok przynosił to, czego nie chcą wasze dusze, zachowywaliście się arogancko i jednych ogłosiliście kłamcami, a innych chcieliście zabijać?

2.88. Oni mówili: „Nasze serca niedostępne są dla wiary”. To nie tak! To Bóg przeklął ich z powodu ich niewiary. To, w co wierzą, to zbyt mało.

2.89. A kiedy Bóg objawił im księgę, potwierdzającą istotę tego, co już posiadali – a przedtem modlili się o zwycięstwo nad niewierzącymi – i kiedy przyszło do nich to, o czym wiedzieli, że jest prawdą, odrzucili to. Niech przeklnie Bóg niewiernych.

2.90. Marną zapłatę uzyskali za to, że sprzedali swoje dusze. Oni nie uwierzyli w to, co objawił Bóg, zazdrościli, że Bóg zsyła łaskę na tego spośród swoich sług, kogo sam wybierze. Ściągnęli na siebie wielki gniew, mimo że przygotowano dla niewiernych haniebną karę.

2.91. Kiedy mówi się im: „Uwierzcie w to, co zesłał Bóg”, oni odpowiadają: „Wierzymy w to, co zostało nam zesłane”, ale nie wierzą w to, co zostało zesłane później, chociaż jest to prawda potwierdzająca to, co już wiedzą. Zapytaj: „To dlaczego zabijaliście proroków Boga, skoro wierzycie?”.

2.92. Powrócił do was Mojżesz z jasnymi znakami, a wy podczas jego nieobecności zostaliście czcicielami cielca i staliście się odstępcami.

2.93. Przypomnijcie sobie, jak zawarliśmy z wami przymierze i wysoko nad wami wznieśliśmy górę (Synaj), mówiąc: „Trzymajcie się mocno tego, co wam darowaliśmy i słuchajcie”. Oni odrzekli: „Słyszymy i odmawiamy posłuszeństwa”. Z powodu niewiary, ich  serca wypełniły się miłością do cielca. Powiedz: „Jeżeli macie jakąś wiarę, to wszystko do czego ona was zachęca, jest złem”.

2.94. Powiedz: „Jeżeli mówicie, że przyszłe życie z Bogiem jest tylko dla was, a nie dla innych ludzi, to od razu życzcie sobie śmierci, jeśli wasza wiara jest szczera”.

2.95. Ale oni nigdy nie będą sobie tego życzyć, ze względu na to, co wcześniej uczynili. Bóg dobrze zna grzeszników.

2.96. Ty z całą pewnością stwierdzisz, że spośród wszystkich ludzi oni są najbardziej chciwi życia, nawet bardziej niż bałwochwalcy. Każdy z nich pragnie żyć tysiąc lat, ale nawet tak długie życie nie oddali od nich kary.  Bóg widzi wszystko, co oni robią.

2.97. Zapytaj: „Kto jest wrogiem Gabriela?”. Przecież to on zesłał go (Koran), za przyzwoleniem Boga, na twoje serce, potwierdzając prawdziwość tego, co było wcześniej (objawione). Koran jest przewodnictwem i dobrą nowiną dla wierzących.

2.98. Jeśli ktoś jest wrogiem Boga, Jego aniołów i proroków, Gabriela i Michała, to Bóg jest wrogiem niewierzących.

2.99. Zesłaliśmy tobie wyraźnie znaki, a nie wierzą w nie tylko niegodziwcy.

2.100. Czy za każdym razem, kiedy oni zawrą przymierze, część z nich będzie je odrzucać? Co więcej, większość z nich nie wierzy.

2.101. Kiedy przybył do nich Wysłannik ^[24] Muhammad (s) jako „pieczęć proroków” łączył w sobie dar proroctwa i posłannictwa. Dla wyróżnienia jego roli i niezwykłości przyjąłem zapis Wysłannik (pisany wielką literą). od Boga (Muhammad), potwierdzając prawdziwość tego, co już kiedyś było im dane, niektórzy z tych, którym była już podarowana Księga, odrzucili Księgę Boga za swoje plecy, jakby jej nie znali.

2.102. I poszli śladem tego, czego nauczały demony w królestwie Salomona. Salomon nie był niewiernym, niewiernymi były demony. To właśnie oni uczyli ludzi czarnoksięstwa, a także tego, co zostało zesłane dwóm aniołom w Babilonie – Harutowi i Marutowi. Ci dwaj aniołowie nikogo nie nauczali, nie uprzedzając wcześniej: „My tylko poddajemy was próbie, a wy nie bądźcie niewiernymi”. I ludzie nauczyli się od nich, jak rozłączyć męża z żoną. Ale Harut i Marut nikomu nie mogli przynieść szkody bez przyzwolenia Boga. Ludzie nauczyli się tego, co może im przynieść szkodę i co nie przynosi im pożytku. Oni wiedzieli, że ten, który się na to skusi, nie dostąpi przyszłego życia. Tanio sprzedali swoje dusze. Gdyby tylko wiedzieli (co uczynili).

2.103. Gdyby uwierzyli w Boga i byli bogobojni, to wynagrodzenie od Boga byłoby większe. Gdyby tylko to wiedzieli.

2.104. Wierzący! Nie mówcie do Wysłannika: „Zwróć się do nas”, mówcie: „Spójrz na nas” i słuchajcie go ^[25]Wers ten odnosi się do sposobu, w jaki niektórzy żydzi z Medyny szydzili z Proroka (s), kierując do niego słowa „zwróć się do nas”, które w ich języku po lekkiej zmianie akcentu zmieniały się w obraźliwe określenie. W ten sposób pozornie zwracali się do Proroka z szacunkiem, jednak ich prawdziwym zamiarem było obrażanie go. Koran zaleca więc wiernym używanie innego, neutralnego zwrotu, którego nie można było użyć w taki szyderczy sposób.. Przecież niewierzącym przygotowano bolesną karę.

2.105. Ani ci spośród ludu księgi, którzy odstąpili od wiary, ani bałwochwalcy nie chcą, aby jakiekolwiek dobro spłynęło na was od waszego Pana. Bóg jednak obdarza Swoim miłosierdziem, kogo tylko zechce. A miłosierdzie Boga jest ogromne.

2.106. Kiedy My odwołujemy albo nakazujemy zapomnieć jakiś znak (werset), zsyłamy lepszy od niego lub jemu podobny. Czy nie wiesz, że Bóg ma władzę nad każdą rzeczą?

2.107. Czyż nie wiesz, że tylko Bogu przynależna jest władza nad niebiosami i ziemią ? I nie ma dla was, oprócz Boga, innego opiekuna ani pomocnika.

2.108. Czy pragniecie wypytać waszego Wysłannika, tak jak przedtem wypytywaliście Mojżesza? Każdy, kto zamienia wiarę na niewiarę, schodzi z właściwej drogi.

2.109. Po tym, jak prawda stała się dla nich jasna, wielu spośród ludu księgi, z powodu czystej zawiści, właściwej im, chciałoby odwrócić was od wiary, kiedy wy ją już przyjęliście. Przebaczcie im i odwróćcie się od nich, póki nie objawi Bóg Swojego wyroku. Zaprawdę, Bóg ma władzę nad każdą rzeczą.

2.110. Przestrzegajcie Modlitwy i płaćcie podatek. Każde dobro, które przygotujecie dla siebie, znajdziecie u Boga. Zaprawdę, Bóg widzi wszystkie wasze czyny.

2.111. Oni mówią: „Nikt nie wejdzie do Raju oprócz żydów i chrześcijan”. Są to tylko ich marzenia. Powiedz: „Pokażcie dowody, jeżeli mówicie prawdę”.

2.112. O, nie! Kto poddał Bogu swoje oblicze i będzie czynił dobro, ten otrzyma nagrodę od swojego Pana. Oni nie poznają strachu i nie będą smutni.

2.113. Żydzi mówią: „Chrześcijanie nie idą właściwą drogą”, a chrześcijanie mówią: „Żydzi nie idą właściwą drogą”, a przy tym oni czytają księgę. Słowa te powtarzają ci, którzy nie znają (prawdy). Bóg w Dniu Zmartwychwstania rozsądzi te różnice.

2.114. Kto jest bardziej niesprawiedliwy od tego, który zabrania w świątyniach Boga wspominać Jego imię i dąży do ich zburzenia? Tacy ludzie nie powinni tam wchodzić bez uczucia lęku. Dla nich hańba w tym życiu, a w życiu przyszłym wielkie męki.

2.115. Do Boga należą wschód i zachód. Gdziekolwiek się obrócicie, zawsze zwrócicie się w stronę Boga. Zaprawdę, Bóg jest Wszechogarniający, Wszechwiedzący.

2.116. Twierdzą (niektórzy): „Bóg wziął sobie syna”. Chwała Mu! To nie jest tak (że ma syna)! Do Niego należy wszystko w niebiosach i na ziemi. Jemu wszystko oddaje cześć.

2.117. On Stwórcą niebios i ziemi.  I kiedy On zdecyduje, by rzecz (powstała), mówi do niej: „Stań się”, a ona się staje.

2.118. Niewiedzący mówią: „Dlaczego Bóg do nas nie przemówi, dlaczego nie daje nam znaku?”. Podobnie mówili ci, którzy byli przed nimi. Ich serca są podobne. My przecież najpierw wyjaśniliśmy znaki tym, którzy wierzą.

2.119. Wysłaliśmy ciebie (Muhammadzie) z prawdą, jako zwiastuna dobrych wieści oraz tego, który ostrzega. Nie ponosisz odpowiedzialności za tych, którzy spłoną w ogniu (piekielnym).

2.120. Nigdy nie będą z ciebie zadowoleni żydzi i chrześcijanie, jeśli nie pójdziesz za ich naukami. Powiedz: „Tylko droga Boga jest drogą prostą”. A jeżeli pójdziesz za ich pragnieniami, po tym, jak tobie objawiono znaki, to Bóg nie będzie dla ciebie Opiekunem i Pomocnikiem.

2.121. Ci, którym daliśmy księgę, i którzy odczytują ją z szacunkiem (i zrozumieniem), oni w nią wierzą ^[26]Imam Sadik (a.s.) powiedział: „Ludzie, którzy czytają Księgę z szacunkiem, czytają ją powoli, ze zrozumieniem i stosują się do jej słów, są pełni nadziei na to, co Księga obiecuje, boją się tego, przed czym Księga przestrzega, czerpią nauki z jej przypowieści i przestrzegają jej nakazów i zakazów. Na Boga, czytanie Księgi z szacunkiem nie oznacza tylko zapamiętywania jej wersów, studiowania jej liter i recytowania jej rozdziałów. Niektórzy pamiętają jej słowa, ale przekraczają jej granice. Należy rozważać jej wersy i żyć według nich, jak powiedział Bóg w wersie 38:29: >> Oto jest błogosławiona Księga, którą zesłaliśmy ci po to, aby oni rozważali jej wersety<<”(Irszad al-Kulub).. A ci, którzy w nią nie wierzą, poniosą stratę.

2.122. Dzieci Izraela! Wspomnijcie łaski, którymi was obdarzyłem, a także to, że wyniosłem was ponad światy ^[27]Por. przyp. do wer. 2:47..

2.123. Strzeżcie się Dnia, w którym żaden człowiek nie będzie mógł wspomóc drugiego, kiedy od nikogo nie będzie przyjęte nic w zamian, nie będzie żadnego wstawiennictwa i kiedy nie będzie żadnej pomocy.

2.124. Przypomnijcie sobie, jak Pan poddał próbie Abrahama przy pomocy poleceń, które on wypełnił. Wtedy Pan powiedział: „Uczynię cię przewódcą ludzi”. Abraham spytał: „A moje potomstwo?”. Bóg odpowiedział: „Moje przymierze nie dotyczy niesprawiedliwych” ^[28]Tzn. nie każdy z potomków Abrahama od razu był godzien łaski Boga. Z punktu widzenia szyizmu nie chodzi tu tylko o ogólną łaskę Boga, ale o konkretne przymierze ze Sprawiedliwymi, to jest wers, który w teologii szyickiej dotyczy koncepcji Imamatu..

2.125. Przypomnijcie sobie, jak uczyniliśmy Dom (Kaabę) miejscem schronienia dla ludzi i miejscem bezpiecznym. (Nakazaliśmy): „Sprawcie, by miejsce postoju Abrahama było miejscem modlitwy”. Nakazaliśmy Abrahamowi i Ismaelowi: „Oczyśćcie Mój Dom dla dokonujących okrążenia ^[29]Pielgrzymi., dla przebywających i dla tych, którzy kłaniają się i padają na twarz”.

2.126. Przypomnijcie sobie, jak powiedział Abraham: „Panie, uczyń to miejsce bezpiecznym i daj owoce tym jego mieszkańcom, którzy wierzą w Boga i Dzień Sądu”. Bóg odpowiedział: „ A tych, którzy nie uwierzyli, na czas jakiś obsypię dobrodziejstwami, ale potem poddam ich karze ognia. Jakże to nędzne miejsce przeznaczenia”.

2.127. Przypomnijcie sobie, jak Abraham i Ismael wznosili fundamenty Domu, wzywając: „Panie nasz, przyjmij od nas (ten Dom). Zaprawdę, Ty jesteś Wszechsłyszący i  Wszechwiedzący.

2.128. Panie nasz, uczyń nas poddanymi Tobie, a z naszego potomstwa uczyń lud ^[30]W wielu tłumaczeniach przyjmowane jest lepiej brzmiące pojęcie „naród”. Jednak ja będą używał słowa lud, gdyż pojęcie naród – rozumiane jako zbiorowość ludzi wyróżniająca się wspólną świadomością narodową, wspólnym językiem, terytorium, czyli poczuciem przynależności do wspólnoty, obywatelstwa, patriotyzmu – dawniej nie istniało. Ograniczało się raczej do jakiejś wyższej warstwy społecznej, a nie obejmowało ludu (średniowiecze). Pojęcie narodowości (narodu) zaczęło rodzić się (co nie znaczy, że nie było używane wcześniej, chodzi mi o naród w ujęciu współczesnym) i kształtować w zbiorowej świadomości w XIX wieku. Dla wczesnego średniowiecza i wcześniej, adekwatne byłoby, moim zdaniem,  używanie nawet słowa „plemię”. Tobie poddany. Objaw nam obrzęd oddawania czci i przyjmij naszą skruchę. Zaprawdę, Ty jesteś Przebaczający i Miłujący.

2.129. Panie nasz, poślij do nich, spośród nich samych, Wysłannika ^[31]Zapowiedź nadejścia proroka Muhammada (s)., który przekaże im Twoje znaki, nauczy ich Księgi i mądrości, i oczyści ich ^[32]Często używany termin „oczyszczenie” obejmuje oczyszczenie ze starych (błędnych) przekonań i poglądów, zasad, przyzwyczajeń i zwyczajów oraz całości życia społecznego, kulturalnego i politycznego człowieka.. Zaprawdę, Ty jesteś Wielki i  Mądry”.

2.130. Kto odwraca się od religii Abrahama? Tylko ten, kto jest głupcem. Jego (Abrahama) wybraliśmy już na tym świecie i on w przyszłym życiu z pewnością będzie wśród sprawiedliwych.

2.131. Kiedy Pan powiedział do Abrahama: „Poddaj się woli Mojej”, on odrzekł: „Już poddałem się Panu Światów”.

2.132. Abraham, a także Jakub przekazali wiarę swoim synom: „Moi synowie, Bóg przeznaczył dla was tę religię. Nie umierajcie, jeśli nie będziecie Mu podporządkowani (całkowicie)”.

2.133. Czy byliście obecni, kiedy śmierć przyszła do Jakuba? Rzekł do swych synów: „Kogo będziecie czcić po mnie?” ^[33]Tzn. „po mojej śmierci”.. Odrzekli: „Będziemy czcić twojego Boga, Boga twoich przodków – Abrahama, Ismaela i Izaaka. Boga Jedynego. Jemu się podporządkujemy (całkowicie)”.

2.134. Oto lud, który odszedł. Dla niego (będzie) to, na co zasłużył. Dla was to, na co sami zasłużyliście. Nie będziecie odpowiadać za to, co oni uczynili.

2.135. Oni mówią: „Bądźcie żydami lub chrześcijanami, wtedy pójdziecie właściwą drogą”. Odpowiedz (Muhammadzie): „Nie! Idźcie za wiarą Abrahama, który wierzył w Jedynego Boga. On nie był bałwochwalcą” ^[34]Był hanifem (hanifa), czyli wyznawcą monoteizmu. Nie był to już henoteizm ani monolatria, a tym bardziej politeizm, a czysty monoteizm przed nastaniem judaizmu i chrześcijaństwa, stąd wyjątkowość osoby Abrahama..

2.136. Powiedzcie (muzułmanie): „Wierzymy w Boga i w to, co nam objawił, i w to, co zostało objawione Abrahamowi i Ismaelowi, Izaakowi, Jakubowi i pokoleniom (po nich), i w to, co było darowane Mojżeszowi i Jezusowi, i co było darowane posłańcom Pana. My nie czynimy między nimi żadnej różnicy. Jemu się poddajemy”.

2.137. Jeśli (żydzi i chrześcijanie) uwierzyli w to, w co wy uwierzyliście, to stanęli na prostej drodze. Jeżeli jednak odwrócą się, to staną się nieposłusznymi. Bóg ci wystarczy, aby się przed nimi obronić. On jest Wszechsłyszący i Wszechwiedzący.

2.138. Powiedz: „Taka jest religia Boga, a kto przewyższa Boga w religii? My tylko Jego czcimy”.

2.139. Powiedz: „Czy chcecie spierać się z nami w sprawie Boga, kiedy On jest naszym Panem i waszym Panem? Nasze czyny świadczą o nas, wasze o was. Jemu jesteśmy poddani”.

2.140. Powiedz: „Przecież nie będziecie twierdzić, że Abraham i Ismael, Izaak, Jakub, i pokolenia (po nich) byli żydami albo chrześcijanami”. Powiedz: „Czy wy wiecie lepiej, czy Bóg? Kto jest bardziej niesprawiedliwy niż ten, który ukrywa świadectwo otrzymane od Boga? Przecież Bóg wie, co czynicie”.

2.141. Oto lud, który odszedł. Dla niego jest to, na co zasłużył. Dla was to, na co wy sobie zasłużycie. Nie będziecie odpowiadać za to, co oni uczynili.

2.142. Głupcy pośród ludu powiedzą: „Co odwróciło ich od Qiblah (kierunku), do którego się zwracali?”. Powiedz: „Do Boga należą wschód i zachód ^[35]Tu jako kierunki świata (cała ziemia należy do Boga).. On wie, kogo chce na prostej drodze”.

2.143. I tak My stworzyliśmy wspólnotę będącą pośrodku ^[36]Nie oznacza to tylko, że islam jest najważniejszą, centralną religią pośród innych religii, ale przede wszystkim odnosi się to do odrzucenia postaw skrajnych w religii., abyście stali się przykładem dla innych ludzi, a przykładem dla was Wysłannik. Wyznaczyliśmy kierunek, do którego się zwracałeś, po to, aby wiedzieć, kto idzie za Wysłannikiem, a kto odwraca się od niego. A była to trudna próba, lecz nie dla tych, których Bóg poprowadził drogą prostą. Bóg nigdy nie pozwoli, aby wasza wiara przepadła. Zaprawdę, Bóg jest Współczujący i Miłujący wobec ludzi.

2.144. Widzieliśmy, że zwracasz twarz w stronę nieba. My obrócimy ciebie w kierunku (stronę Qiblah), z którego będziesz zadowolony. Zwróć zatem swe oblicze w stronę Świętego Meczetu ^[37]Kaaba.. Gdziekolwiek będziecie, zwracajcie swe oblicza w jego kierunku. Ci, którym dana została Księga, wiedzą, że jest to prawda od ich Pana. Bóg nie jest w nieświadomości i wie, co oni czynią.

2.145. Bez względu na znak, jaki pokażesz tym, którzy otrzymali Księgę, oni i tak nie pójdą w twoim kierunku ani ty nie pójdziesz w ich kierunku, ani żadni z nich nie pójdą za kierunkiem innych. A jeśli ty pójdziesz za ich pragnieniami, posiadając wiedzę, którą otrzymałeś, to wtedy będziesz wśród niesprawiedliwych.

2.146. Ci, którym daliśmy Księgę, znają jego (Muhammada) tak, jak znają swoich synów, jednak część z nich, pomimo wiedzy, ukrywa prawdę.

2.147. To jest prawda od twojego Pana, dlatego nie bądź wśród tych, którzy wątpią.

2.148. Każdy ma jakiś kierunek, ku któremu się zwraca. Prześcigajcie się więc wzajemnie w dobrych dziełach. Gdziekolwiek byście nie byli, Bóg zgromadzi was wszystkich razem. Zaprawdę, Bóg posiada władzę nad każdą rzeczą.

2.149. Skądkolwiek przybywasz, zwracaj swe oblicze w stronę Świętego Meczetu. To jest prawda od twego Pana. Bóg nie jest w nieświadomości i wie, co czynicie.

2.150. Skądkolwiek przybywasz, zwracaj swe oblicze w stronę Świętego Meczetu. Gdziekolwiek byście nie byli, zawsze zwracajcie swe oblicza w jego stronę, aby nawet ci, którzy są bezbożnikami, nie mieli przeciwko wam żadnych dowodów. Nie obawiajcie się ich, ale bójcie się Mnie, abym mógł wypełnić do końca Moje miłosierdzie wobec was, abyście poszli prostą drogą.

2.151. Wysłaliśmy wam Wysłannika spośród was samych, który recytuje wam Nasze wersety, oczyszcza was i naucza was Księgi i mądrości oraz naucza was tego, czego dotąd nie wiedzieliście.

2.152. Pamiętajcie o Mnie, a Ja będę pamiętał o was ^[38]Imam Sadik (a.s.) powiedział: „Najtrudniejsze rzeczy jakie Bóg nakazał ludziom to bycie sprawiedliwym, nawet jeśli jest to wbrew twoim interesom, szczodrość wobec ludzi oraz pamiętanie o Bogu wszędzie, gdzie się znajdujesz. Nie chodzi mi jednak o pamiętanie poprzez powtarzanie Chwała Bogu, nie ma boga oprócz Boga czy Bóg jest Wielki – chociaż to też jest forma pamiętania. Chodzi mi o pamiętanie o Bogu zarówno wtedy gdy skłaniasz się ku posłuszeństwu Jemu, jak i wtedy gdy kusi cię nieposłuszeństwo” (Ma’ani al-Achbar). Prorok (s) przekazał ludziom następujące słowa Boga: „Kiedy wiem, że mój sługa pogrąża się we wspominaniu mnie, wysłuchuję jego modlitw i pragnień. Jeśli ktoś, kto osiąga taki stan, miałby o mnie zapomnieć to stanę pomiędzy nim a jego zapomnieniem (tzn. ochronię go przed zapomnieniem). Takie osoby są moimi prawdziwymi przyjaciółmi. Kiedy jakiś lud zasługuje na karę i unicestwienie, odsuwam od niego moją karę jeśli obecni są w nim tacy ludzie” (Uddat al-da’i). Imam Sadik (a.s.) powiedział: „Kiedy sługa Boży pamięta o Nim w zgromadzeniu ludzi, Bóg wspomni go w zgromadzeniu aniołów” (Al-Mahasin).. Dziękujcie Mi i nie bądźcie wobec Mnie niewdzięczni.

2.153. Wierzący! Szukajcie pomocy przez cierpliwość i modlitwę. Bóg jest z tymi, którzy są cierpliwi.

2.154. I nie nazywajcie zmarłymi tych, którzy zginęli w imieniu Boga. Przeciwnie, oni żyją, tylko wy o tym nie wiecie.

2.155. My doświadczamy (ludzi) strachem, głodem, utratą bogactwa, życia i owoców. Damy radość tym, którzy są cierpliwi,

2.156. którzy, gdy ich dosięga nieszczęście, mówią: „My należymy do Boga i do Niego powrócimy”.

2.157. Oto ci, których Bóg obdarowuje błogosławieństwem, Swoim miłosierdziem, i którzy są na drodze prostej.

2.158. As-Safa i Al.-Marwah ^[39]Nazwy dwóch wzgórz w Mekce. Ponieważ w Arabii przedmuzułmańskiej przy tych wzgórzach odprawiano bałwochwalcze praktyki, niektórzy z muzułmanów mieli wątpliwości, czy chodzenie między nimi w czasie pielgrzymki nie jest częścią politeistycznej praktyki. Werset ten rozwiewa te wątpliwości. to również symbole (obrzędowe) Boga. Ten, który odbywa pielgrzymkę ^[40]Hadżdż – pielgrzymka do Mekki, będąca filarem islamu. do Kaby (w Świętym Meczecie) lub ją tylko odwiedza ^[41]Umrah – mała pielgrzymka do Mekki., nie będzie miał grzechu, jeśli dokona okrążenia obu tych wzgórz. A jeśli ktoś dobrowolnie czyni dobro, to Bóg jest Wdzięczny i Wszechwiedzący.

2.159. Ci, którzy ukrywają zesłane przez Nas wyraźne znaki i prawdziwe przewodnictwo, po tym, jak wszystko to wyjaśniliśmy ludziom w Księdze, będą przeklęci przez Boga i przez innych przeklinających ^[42]Np. aniołów.,

2.160. z wyjątkiem tych, którzy okażą skruchę, zaczną czynić dobro i głosić prawdę. Ja przyjmę ich skruchę, bo jestem Przebaczający i Miłosierny.

2.161. Na pewno spadnie przekleństwo Boga, aniołów i wierzących na tych, którzy nie wierzą i umrą jako niewierzący.

2.162. Oni będą przeklęci na wieki. Ich męki nie zostaną zmniejszone i nie będzie im dane żadne odroczenie (kary).

2.163. Wasz Bóg jest Jedyny. Nie ma boga poza Nim – Miłosiernym i Miłującym.

2.164. W stworzeniu nieba i ziemi, przemienności nocy i dnia i w okrętach pływających po morzu z pożytecznymi towarami dla ludzi, w deszczu, który Bóg zsyła z nieba i dzięki niemu ożywia umarłą ziemię, i rozprzestrzenia na niej wszelkie zwierzęta, i w zmianach wiatru, i w chmurach posłusznych, zawieszonych między niebem a ziemią – w tym wszystkim – są znaki dla rozumnych ludzi.

2.165. Lecz są wśród ludzi i tacy, którzy przyrównują innych do Boga i miłują ich tak, jak powinni miłować Boga. Jednak najsilniej miłują Boga ci, którzy uwierzyli. O, gdybyż ci niesprawiedliwi mogli teraz wiedzieć – a dowiedzą się, kiedy dosięgnie ich kara w Dniu Sądu – że wszelka moc należy tylko do Boga i że Bóg jest surowy w karaniu.

2.166. (W Dzień Sądu) ci, za którymi podążano, wyrzekną się tych, którzy za nimi podążali ^[43]Dotyczy to bałwochwalców i tych (tego), co oni darzyli czcią. i ujrzą karę, a wszelkie więzy między nimi zostaną zerwane.

2.167. Ci, którzy za nimi podążali, powiedzą: „Gdybyśmy tylko mogli powrócić, wyrzeklibyśmy się ich tak, jak oni wyrzekli się nas”. Tak Bóg wskaże im ich czyny, aby dosięgła ich gorycz i żal. Oni nigdy nie wydostaną się z ognia (piekielnego).

2.168. Ludzie! Spożywajcie z tego, co na ziemi jest dozwolone i dobre i nie chodźcie śladami szatana. To on jest waszym jawnym wrogiem.

2.169. On nakazuje wam czynić to, co złe i obrzydliwe, i to, abyście mówili o Bogu to, czego nie wiecie.

2.170. Kiedy mówi się im: „Idźcie za tym, co objawił Bóg”, oni odpowiadają: „Nie! Pójdziemy za tym, przy czym trwali nasi ojcowie”. Cóż jednak, jeśli ci ojcowie o niczym nie wiedzieli i nie kroczyli drogą prostą?

2.171. Ci, którzy nie idą drogą Boga, przypominają bydło, na które krzyczy pasterz wtedy, jak ono nie słucha niczego oprócz wyzywania i krzyku. Oni są głusi, niemi, ślepi i niczego nie rozumieją.

2.172. Wierzący! Spożywajcie dobrą strawę, którą wam dałem i składajcie podziękowania Bogu, jeżeli Go czcicie.

2.173. On zakazał wam tylko padliny, krwi, mięsa świni i tego, co zostało złożone w ofierze komuś innemu niż Bóg. Jeśli jednak ktoś zjadł przez przymus to, co zakazane i nie było to przejawem nieposłuszeństwa i przekroczeniem granicy konieczności, ten nie popełni grzechu. Zaprawdę, Bóg jest Przebaczający i Miłujący.

2.174. Ci, którzy ukrywają to, co zostało zesłane przez Boga z Księgi oraz sprzedają to za marną cenę, napełniają swoje wnętrzności ogniem. Bóg nie przemówi do nich w Dniu Zmartwychwstania, ani ich nie oczyści. Czeka na nich kara bolesna.

2.175. To oni kupili zbłądzenie w zamian za przewodnictwo i karę w zamian za przebaczenie. Jakże wielka musi być ich wytrzymałość na ogień!

2.176. Oto, dlaczego Bóg zesłał Księgę wypełnioną prawdą. Ci, którzy nie zgadzają się z Księgą, pogrążeni są w nieposłuszeństwie.

2.177. Nie jest pobożnością to, że zwracacie swoje twarze na wschód i zachód. Prawdziwie pobożnym jest ten, kto wierzy w Boga, Dzień Sądu, aniołów, Księgę i proroków oraz rozdaje swój majątek – nie bacząc na swoją miłość do niego, swoim krewnym, sierotom i biednym, jak i tym, którzy podróżują i którzy proszą o jałmużnę – oraz stracił go na wykupienie niewolników. Prawdziwie pobożnym jest ten, kto przestrzega modlitwy i płaci podatek. Pobożnymi są ci, którzy dotrzymują obietnicy, którą złożyli oraz są wytrwali w biedzie i w cierpieniu, i w czasie niebezpieczeństwa. To są ci, którzy są prawdomówni i prawdziwie bogobojni.

2.178. Wierzący! Dano wam prawo odwetu za zabitego: człowiek wolny za wolnego, niewolnik za niewolnika, kobieta za kobietę. Jeżeli zabójcy wybaczy brat zabitego, to trzeba postąpić sprawiedliwie i należy wypłacić mu odpowiednie zadośćuczynienie. Oto ulga i miłosierdzie od waszego Pana. A ten, kto po tym przekroczy dozwoloną granicę, tego spotka bolesna kara ^[44]Chodzi np. o kogoś, kto po otrzymaniu zadośćuczynienia, będzie jeszcze się mścił..

2.179. W odwecie jest dla was życie ^[45]Jest to ostrzeżenie przed nadmiernym pobłażaniem, szczególnie mordercom, którzy mogą przecież, zachęceni zadośćuczynieniem, popełnić następne morderstwo. Prawo odwetu ogranicza karę tylko do sprawcy i zabrania powszechnej przed islamem wendety, i mszczenia się np. na całym plemieniu. Werset ten ratuje więc życie innym, postronnym osobom., o ludzie rozumni! Bądźcie bogobojni!

2.180. Kiedy śmierć przychodzi do jednego z was, a pozostawia on jakieś dobra, to zostało wam zalecone sporządzenie sprawiedliwego testamentu na korzyść rodziców i najbliższej rodziny. Oto obowiązek bogobojnych ^[46]Prorok Muhammad (s) powiedział: „Nie godzi się, by muzułmanin spał spokojnie w nocy, jeśli pod jego głową nie leży jego testament” (Łasa’il al-Szi’a)..

2.181. A jeśli ktoś zmieni testament po tym, jak go usłyszał, to grzech obciąży tych, którzy go zmienili. Zaprawdę, Bóg jest Wszechsłyszący i Wszechwiedzący.

2.182. Jeśli jednak ktoś obawia się, że spadkodawca był stronniczy lub popełnił błąd, a (ten ktoś) doprowadził do pokoju między spadkobiercami, to nie będzie miał grzechu. Zaprawdę, Bóg jest Wybaczający i Miłujący.

2.183. Wierzący! Nakazuje się wam post, tak jak nakazywany był on tym, którzy byli przed wami, abyście mogli być bogobojni ^[47]Prorok Muhammad (s) powiedział: „Każda rzecz ma swój podatek, podatkiem ciała jest post” (Al-Kafi), powiedział również: „Post jest dla waszego zdrowia” (Bihar al-Anłar) oraz: „Żołądek jest początkiem wszelkich chorób, powstrzymywanie się od jego napełniania jest początkiem wszelkich kuracji” (Bihar al-Anłar). Imam Sadik (a.s.) powiedział: „Post chroni przed ogniem piekielnym” (Bihar al-Anłar); powiedział również: „Bóg ustanowił post, by wyrównać różnice między bogatymi a ubogimi, tak by bogaci znali uczucie głodu i nabrali miłosierdzia dla ubogich i głodnych” (Łasa’il al-Szi’a). Imam Ali (a.s.) powiedział: „Bóg ustanowił post, by doświadczyć ludzi” (Nahdż al-Balagha)..

2.184. Post powinien trwać określoną liczbę dni. Jeśli ktoś spośród was będzie chory lub będzie w podróży, ten będzie pościł taką samą liczbę dni w innym czasie. Ci, którzy są zdolni do postu, ale sprawia im to wielką trudność, powinni nakarmić biednego. A jeśli ktoś czyni dobro z własnej woli, tym lepiej dla niego. Jeżeli chcecie wiedzieć, to post jest dla was dobrem.

2.185. Ramadan jest miesiącem, w którym został objawiony Koran – droga prosta dla ludzi, jasny dowód, prawdziwe przewodnictwo i możliwość rozróżnienia (dobra od zła). Tych z was, których zastanie ten miesiąc, obowiązuje post. Jeśli ktoś jest chory lub odbywa podróż, ten powinien pościć taką samą liczbę dni w innym czasie. Bóg chce wam to ułatwić i nie pragnie dla was trudności. Bóg pragnie, żebyście mogli dopełnić tę liczbę dni (postu) i abyście mogli głosić Jego wielkość za to, że poprowadził was drogą prostą. Być może, będziecie wdzięczni.

2.186. Jeśli Moi słudzy spytają ciebie o Mnie, to Ja jestem blisko i odpowiem na modlitwę każdego, kto Mnie wzywa.  Niech posłuchają Mojego wezwania i wierzą we Mnie, aby mogli pójść drogą prostą.

2.187. Wolno wam nocami, w czasie postu, być blisko z waszymi żonami. One są dla was jak szata, a wy jesteście jak szata dla nich ^[48]Między człowiekiem a jego szatą nie ma nic pośredniego. Związek kobiety i mężczyzny jest ich intymną sprawą, bez ingerencji kogokolwiek. W drugim znaczeniu, szata może przyozdabiać i chronić, więc kobieta i mężczyzna, małżeństwo, też ma spełniać podobną rolę, małżonkowie są dla siebie wzajemną ozdobą i wzajemnie się wspomagają.. Bóg wie, że postępowaliście niesprawiedliwie wobec siebie, dlatego zwrócił się do was i ulitował się nad wami. Dlatego zbliżajcie się do nich i poszukujcie tego, co dał wam Bóg. Jedzcie i pijcie do czasu świtu, kiedy biała nić zacznie odróżniać się od czarnej. Potem dopełnijcie postu aż do zapadnięcia nocy i nie zbliżajcie się do nich. Przebywajcie pobożnie w meczetach. To są granice narzucone przez Boga, nie przekraczajcie ich. Tak Bóg wyjaśnia Swoje znaki ludziom, być może będą oni bogobojni.

2.188. Nie przywłaszczajcie sobie wzajemnie swoich własności i nie przekupujcie sędziów w celu przejęcia własności innych ludzi, popełniając grzech w sposób świadomy.

2.189. Oni będą pytać ciebie o fazy księżyca. Powiedz: „To jest sposób mierzenia czasu dla ludzi i pielgrzymki”. Nie jest pobożnością wchodzenie do domu tylnym wejściem. Pobożnością jest, kiedy bogobojny człowiek wchodzi do domów (głównymi) drzwiami. Bójcie się więc Boga, być może będziecie szczęśliwi.

2.190. Walczcie na drodze Boga przeciwko tym, którzy walczą przeciwko wam, jednak nie bądźcie najeźdźcami. Zaprawdę, Bóg nie miłuje najeźdźców ^[49]Imam Ali (a.s.) powiedział: „Nie walczcie z nimi, dopóki nie zaczną pierwsi, ponieważ wy – chwała Bogu – walczycie w dobrej sprawie. Fakt, że to nie wy zainicjujecie atak, będzie kolejnym dowodem na to, że jesteście po słusznej stronie. A jeśli zaczniecie zwyciężać z pomocą Boga, to nie zabijajcie uciekających, nie bijcie bezbronnych, nie dobijajcie rannych i nie krzywdźcie kobiet, nawet jeśli będą wam ubliżać i obrażać waszych komendantów, są one bowiem słabsze od mężczyzn we wszystkim. Zaprawdę, nakazano wam zostawić je w spokoju, nawet jeśli są politeistkami”.(Nahdż al-Balagha)..

2.191. I zabijajcie ich (bałwochwalców), gdziekolwiek ich spotkacie oraz wypędzajcie ich stamtąd, skąd oni przedtem was wypędzali. Prześladowanie jest gorsze od zabijania. I nie walczcie z nimi przy Świętym Meczecie, chyba że oni będą tam z wami walczyć. Jeżeli oni będą z wami walczyć, zbijajcie ich. Taka jest odpłata dla niewiernych.

2.192. Jeśli jednak się powstrzymają, to z pewnością Bóg – (jest) Przebaczający i Miłujący.

2.193. Walczcie z nimi aż do czasu, gdy nie będzie już prześladowań, a religia w całości będzie poświęcona Bogu. Jeśli oni się powstrzymają, to pamiętajcie, że nie dopuszcza się żadnej wrogości, chyba że wobec przestępców.

2.194. Miesiąc święty za miesiąc święty; świętości powinny być jednakowo szanowane ^[50]Od czasów Abrahama trzy miesiące – Dhu al-Qa’dah, Dhu al-Hijjah i Muharram – zostały wyświęcone na pielgrzymkę, a miesiąc Radżab został poświęcony na Umrah. Przez te cztery miesiące zabroniono prowadzenia działań wojennych, zabijania i grabieży, aby ludzie mogli odbyć pielgrzymkę i bezpiecznie wrócić do domu. Z tego powodu te miesiące nazwano „świętymi miesiącami”. Werset ten podkreśla, że jeśli niewierzący szanują świętość tych miesięcy, muzułmanie powinni zrobić to samo. Jeśli jednak naruszają tę świętość i narażają muzułmanów na agresję, wówczas muzułmanie mają prawo do zemsty nawet w „świętych miesiącach”.. Jeżeli ktoś odnosi się do was wrogo, to i wy, w tym samym stopniu, odnoście się do niego wrogo. Bójcie się Boga i wiedzcie, że Bóg jest z bogobojnymi.

2.195. Rozdawajcie na drodze Boga i nie doprowadzajcie się do upadku własnymi rękami. Czyńcie dobro, gdyż Bóg miłuje czyniących dobro.

2.196. Dopełniajcie pielgrzymki (hadżdż) oraz odwiedzania (umrah-mała pielgrzymka) w imię Boga. Jeśli coś was powstrzyma, to uczyńcie ofiarę, która nie będzie dla was trudna. I nie gólcie swych głów do czasu, gdy ofiara wasza dotrze do miejsca przeznaczenia. A jeśli ktoś z was jest chory lub ma jakiś uraz głowy (i musi ją ogolić), ten powinien odpokutować w formie postu albo poprzez jałmużnę lub ofiarę. Lecz kiedy jesteście bezpieczni, wtedy ten, kto chciałby skorzystać z odwiedzenia przed pielgrzymką, powinien złożyć jakąkolwiek łatwo osiągalną ofiarę. Tych z was, których nie stać na ofiarę, powinni pościć przez trzy dni w czasie pielgrzymki i siedem dni po jej zakończeniu, razem dziesięć dni. Dotyczy to tych, których rodzina nie mieszka w pobliżu Świętego Meczetu. I bójcie się Boga, i wiedzcie, że Bóg jest srogi w wymierzaniu kary.

2.197. Dobrze znane są miesiące pielgrzymek. Ten, kto podjął się odbyć ją w tych miesiącach, powinien powstrzymać się od kontaktów intymnych, grzechu i sporów w czasie trwania pielgrzymki. Cokolwiek uczynicie dobrego, Bóg o tym wie. W podróż zabierzcie zaopatrzenie. Najlepszym zaopatrzeniem jest bogobojność. Okazujcie bojaźń przede Mną wy, którzy macie rozum.

2.198. Nie jest grzechem to, że poszukujecie łaski waszego Pana. A kiedy wrócicie z Arafat ^[51]Góra Arafat w pobliżu Mekki. Dzień Arafat jest dniem, w którym pielgrzymi udają do góry Arafat; ten dzień uważany jest za najważniejszy dzień pielgrzymki., wspominajcie Boga przy Świętym Miejscu (Masz’ar al-Haram). Wspominajcie to, jak was prowadzi drogą prostą, a nie (drogą) tych, którzy zbłądzili.

2.199. Następnie wyruszcie z miejsca, z którego wyruszają inni ludzie ^[52]Przed islamem mekkańscy Kurajszyci, uważający się za uprzywilejowanych, jako mieszkańcy Mekki, nie dołączali do reszty pielgrzymów w Arafat, tylko pozostawali w innym miejscu nieopodal Al-Muzdalifah., i proście Boga o przebaczenie. Zaprawdę, Bóg jest Przebaczający i Miłujący.

2.200. A kiedy wypełnicie akty czci wam przeznaczone, wspominajcie Boga, tak jak wspominacie waszych ojców, a nawet mocniej. Wśród ludzi są tacy, którzy mówią: „Panie nasz, obdaruj nas w tym świecie”. Oni nie będą mieli udziału w życiu przyszłym.

2.201.Wśród nich są i  tacy, którzy mówią: „Panie obdaruj nas w tym świecie, obdaruj nas w życiu przyszłym i chroń nas przed karą ognia”.

2.202. Ich udział będzie odpowiedni do tego, na co sobie zasłużyli. Bóg jest szybki w rozliczaniu.

2.203. Wspominajcie Boga przez wyznaczoną liczbę dni (trzy dni w Dolinie Mina ^[53]Dolina Mina, miejsce, gdzie pielgrzymi symbolicznie kamienują szatana. ). Kto się pospieszy i zakończy obrzęd w czasie dwóch dni, nie będzie miał grzechu. A kto go przedłuży, także grzechu mieć nie będzie. To dotyczy bogobojnych. Bójcie się Boga i wiedzcie, że do Niego zostaniecie zabrani.

2.204. Jest wśród ludzi taki (człowiek), którego słowa o tym życiu wzbudzą w tobie podziw. On przywołuje Boga na świadka tego, co znajduje się w jego sercu, jednak jest on najbardziej zawzięty w wrogości (do ciebie).

2.205. A kiedy od was odstąpi, zacznie szerzyć niesprawiedliwość na ziemi, niszcząc uprawy oraz (wszelkie) potomstwo. Bóg nie miłuje niesprawiedliwości.

2.206. A kiedy mówi się do niego „Bój się Boga”, jego duma popycha go do grzechu. Wystarczy mu Piekło (Gehenna). Jakże to nędzne miejsce przeznaczenia.

2.207. (Ale) jest wśród ludzi i taki, który poświęca swoją duszę, chcąc przypodobać się Bogu. Bóg jest łagodny dla swoich sług.

2.208. Wierzący! Podporządkujcie się całkowicie (islam) i nie chodźcie śladami szatana. To on jest waszym jawnym wrogiem.

2.209. Jeśli jednak potkniecie się po tym, jak otrzymaliście wyraźne znaki, wiedzcie, że Bóg jest Wielki i Mądry.

2.210. Czyż oni czekają tylko na to, aby Bóg przybył do nich pod osłoną chmur razem z aniołami i wtedy już wszystko będzie rozstrzygnięte? Wszelkie sprawy powrócą do Boga.

2.211. Zapytaj dzieci Izraela, jak wiele wyraźnych znaków im wysłaliśmy. Jeżeli ktoś zmienia dar od Boga, kiedy ten na niego spłynął, to Bóg na pewno srogo go ukarze.

2.212. Życie na tym świecie stworzone jest tak, aby niewierzącym wydawało się piękne. Oni szydzą z wierzących. Ale w Dniu Zmartwychwstania bogobojni będą nad nimi. Bóg obdarowuje, kogo zechce, bez wystawienia rachunku.

2.213. Ludzie tworzyli jedną wspólnotę. Bóg posłał im proroków i posłańców głoszących dobrą nowinę i ostrzegających, zesłał im księgę zawierającą prawdę, aby rozsądzić ich w tym, co ich różniło. Ci, którzy otrzymali księgę, poróżnili się między sobą przez zawiść po tym, jak otrzymali wyraźne znaki. Lecz Bóg, zgodnie z własną wolą, poprowadził wierzących ku prawdzie, co do której się różnili. Bóg prowadzi ku drodze prostej, kogo zechce.

2.214. Czy sądzicie, że wejdziecie do Raju bez doznania tego, co doświadczali ci, którzy byli przed wami? Doznali ubóstwa i chorób, przeżywali trzęsienia, więc Wysłannik, wraz z tymi, którzy z nim uwierzyli, zapytał: „Kiedy nadejdzie pomoc od Boga?”. Wiedzcie, że pomoc Boga jest bliska.

2.215. Pytają cię o to, co powinni rozdawać. Powiedz: „Każde dobro, które rozdacie, powinno być przekazane rodzicom, najbliższym krewnym, sierotom, ubogim i podróżnym. Cokolwiek dobrego uczynicie, Bóg o tym wie”.

2.216. Zalecono wam walkę, choć jest ona dla was odrażająca. Może wszak zdarzyć się tak, że coś się wam nie spodoba, a to jest dla was dobre. A może zdarzyć się i tak, że coś kochacie, a to jest dla was złe. Bóg (o tym wie) wie, ale wy nie wiecie.

2.217. Oni spytają cię o walkę w świętym miesiącu. Powiedz: „Walka w świętym miesiącu to wielki grzech, ale odsunięcie ludzi od drogi Boga, niewiara w Niego, odmowa wejścia do Świętego Meczetu i wypędzenie z niego ludzi są bardziej odrażające w oczach Boga. Prześladowanie jest gorsze niż zabijanie”. Oni nie przestaną z wami walczyć, dopóki nie odciągną was od waszej religii, jeżeli to tylko będzie możliwe. A jeśli ktoś z was odwróci się od swojej religii i umrze jako niewierzący, jego uczynki będą bez znaczenia zarówno w tym, jak i w przyszłym życiu. Tacy ludzie będą mieszkańcami Piekła i pozostaną w nim na wieki.

2.218. Ci, którzy wierzą oraz ci, którzy wyemigrowali i dokładają starań na drodze Boga, oni mają nadzieję na miłosierdzie Boga. Bóg – Przebaczający i Miłujący.

2.219. Zapytają cię o wino i grę majsir ^[54]Początkowo „majsir” oznaczał grę polegającą na wyciąganiu strzał z worka. Tu jednak powinien być rozumiany szerzej, jako hazard, gry losowe.. Powiedz: „W obu tych rzeczach jest wielki grzech, ale i pewne korzyści dla ludzi. Jednak grzechu w nich więcej niż korzyści” ^[55]Prorok Muhammad (s) powiedział: „Środki odurzające są źródłem wszelkiego grzechu” (Al-Kafi). Imam Bakir (a.s.) powiedział: „Bóg umieścił grzech w dużym domu, zamykając drzwi, klucz do tych drzwi to środki odurzające” (Al-Kafi). Imam Sadik (a.s.) powiedział: „Bóg zabronił alkoholu ,ponieważ rodzi on wszelką podłość i zło. Ten, kto go spożywa, dochodzi do momentu, gdy traci rozum, zapomina o swym Panu i gotów jest popełnić każdy grzech” (Al-Ihtidżadż).. Oni zapytają cię o to, co powinni rozdawać. Odpowiedz: „To, czego macie w nadmiarze”. W ten sposób Bóg wyjaśnia wam znaki, abyście mogli pomyśleć,

2.220. o tym i przyszłym życiu. Oni spytają cię o sieroty. Powiedz: „Poprawienie ich sytuacji jest dobrem. A jeśli będziecie mieszać się z nimi ^[56]W sensie: zadawać się z nimi w braterski sposób., to będą waszymi braćmi”. Bóg odróżnia tego, co czyni zło, od tego, który czyni dobro. A jeśli Bóg zechce, przysporzy wam wiele trudu. Zaprawdę, Bóg  jest Wielki i Mądry.

2.221. Nie żeńcie się z bałwochwalczyniami, dopóki nie uwierzą (w Jedynego Boga). Wierząca niewolnica jest lepsza niż bałwochwalczyni, nawet jeśli ona bardziej się wam podoba. Nie wydawajcie wierzących (córek) za bałwochwalców, dopóki oni nie uwierzą. Nawet wierzący niewolnik jest lepszy niż bałwochwalca, nawet jeśli on wam się podobał. Bałwochwalcy wzywają was do Piekła, a Bóg wzywa was do Raju i do przebaczenia mocą Swojej woli. On uczynił Swoje znaki wyraźnymi i zrozumiałymi dla ludzi, aby się opamiętali.

2.222. Spytają cię o menstruację. Powiedz: „To stan cierpienia, dlatego należy unikać kontaktów seksualnych z kobietami w czasie menstruacji do czasu, kiedy się oczyszczą. Kiedy już się oczyszczą, zbliżajcie się do nich, tak jak nakazuje wam Bóg”. Bóg miłuje tych, którzy się nawracają i utrzymują się w czystości.

2.223. Wasze żony są dla was jak ziemia uprawna. Przychodźcie na waszą ziemię, tak jak chcecie i przygotujcie dla siebie coś dobrego (dla waszej przyszłości). Bójcie się Boga i wiedzcie, że Go spotkacie. Głoś wierzącym dobrą nowinę.

2.224. Nie czyńcie z przysiąg na Boga przeszkody w byciu bogobojnym i w zaprowadzaniu pokoju wśród ludzi. Bóg jest Wszechsłyszący i Wszechwiedzący.

2.225. Bóg nie będzie was rozliczał z pustych przysiąg, rozliczy was z tego, co będzie w waszych sercach. Bóg jest Przebaczający i Wyrozumiały.

2.226. Ci, którzy zdecydowali się na wstrzemięźliwość wobec swoich żon ^[57]Chodzi o przedislamską praktykę, w której mężczyźni pozostawiali swoje żony w takim stanie niepewności i zawieszenia na czas nieokreślony., powinni odczekać cztery miesiące. A jeśli zmienią zdanie (w ciągu tego okresu) i do nich powrócą, (niech wiedzą, że) Bóg jest Przebaczający i Miłujący.

2.227. A jeśli zdecydują się na rozwód ^[58]Po okresie tych czterech miesięcy., zaprawdę, Bóg jest  Wszechsłyszący i Wszechwiedzący.

2.228. Rozwiedzione kobiety powinny oczekiwać trzy okresy menstruacji. Nie powinny skrywać tego, co Bóg stworzył w ich łonach, jeżeli wierzą w Boga i Dzień Sądu. Ich mężowie w tym czasie, jeżeli zapragną pojednania, mają prawo do powrotu. Zgodnie z ustalonym zwyczajem mają one (w stosunku do mężczyzn) podobne prawa, jak obowiązki. Mężczyźni mają jednak nad nimi przewagę ^[59]Dotyczy to wielu aspektów, od siły fizycznej aż do zwiększonej liczby obowiązków wynikających z utrzymania rodziny.. Bóg jest Wielki i Mądry.

2.229. Rozwód można ogłaszać dwukrotnie. Potem należy zatrzymać żonę, jak nakazuje prawo i rozum albo odesłać ją w dostojny sposób. Nie jest dozwolone, abyście mogli odebrać cokolwiek z tego, co im darowaliście, chyba że strony obawiają się naruszenia ustanowionych przez Boga granic. A jeżeli obawiacie się, że mąż i żona naruszą granice Boga, to oni oboje nie dopuszczą się grzechu, jeżeli ona wykupi rozwód ^[60]Aby uwolnić się od męża.. Takie granice ustanowił Bóg. Nie przekraczajcie ich. Ci, którzy przekraczają granice Boga, są niesprawiedliwi.

2.230. A jeżeli on rozwiedzie się z nią po raz trzeci, to niedozwolonym jest mu poślubić ją ponownie aż do czasu, kiedy ona wyjdzie za mąż za innego mężczyznę. I jeśli ten także rozwiedzie się z nią, to nie popełnią grzechu, jeśli do siebie powrócą pod warunkiem, że będą pewni, iż nie przekroczą granic wyznaczonych przez Boga. Te nakreślone granice czyni Bóg zrozumiałymi dla ludzi posiadających wiedzę.

2.231. I kiedy rozwodzicie się z kobietami, a będzie zbliżał się do końca wyznaczony dla nich okres, wtedy albo zatrzymajcie je na rozsądnych warunkach lub na rozsądnych warunkach je odeślijcie. Nie zatrzymujcie ich w sposób krzywdzący, abyście nie zgrzeszyli. A kto tak uczyni, ten jest nieuczciwy wobec samego siebie. Nie należy żartować ze znaków Boga. Pamiętajcie o miłosierdziu, jakie okazał wam Bóg, i o Księdze, i o mądrości, którymi was obdarował i przez które was napomina. Bójcie się Boga i wiedzcie, że On wie wszystko o każdej rzeczy.

2.232. A kiedy rozwodzicie się z kobietami, a będzie zbliżał się do końca wyznaczony dla nich okres, nie przeszkadzajcie im w poślubieniu (byłych) mężów, zgodnie z ustalonym zwyczajem, jeżeli między nimi zapanowała zgoda. Oto napomnienie dla tego z was, kto wierzy w Boga i w Dzień Sądu. To jest dla was bardziej błogosławione i czystsze. Bóg wie, ale wy nie wiecie.

2.233. Matki powinny karmić swoje dzieci piersią przez całe dwa lata, jeżeli chcą je wykarmić w pełni i do końca. Natomiast mężczyzna, do którego należy dziecko, jest odpowiedzialny za ich (matek) utrzymanie i odzienie zgodnie z ustalonym zwyczajem. Żadna osoba nie będzie obarczona ciężarem ponad jej możliwości. Matka nie będzie miała szkody z powodu własnego dziecka ani ten, któremu się dziecko urodziło, nie będzie miał z jego powodu szkody. To samo dotyczy dziedzica ojca. Jeżeli oni oboje na mocy wspólnej zgody i porozumienia postanowią odstawić dziecko od piersi, nie będą mieli grzechu. A jeśli zapragniecie wynająć mamkę do swych dzieci, nie będziecie mieli grzechu pod warunkiem, że będziecie ją opłacać zgodnie z ustalonym zwyczajem. Bójcie się Boga i wiedzcie, że On widzi, co czynicie.

2.234. W przypadku, gdy niektórzy z was umrą i zostawią swe żony, one pozostaną samotne przez cztery miesiące i dziesięć dni. A kiedy dojdą do końca wyznaczonego dla nich okresu, nie spadnie na was grzech za to, co one uczynią, zgodnie z ustalonym zwyczajem. Bóg dobrze wie, co czynicie.

2.235. Nie będziecie mieli grzechu, jeżeli wspomnicie kobiecie o zamiarze oświadczyn albo, gdy ukryjecie to w swoich sercach. Bóg wie, co o nich myślicie. Nie czyńcie potajemnych zobowiązań, a mówcie z nimi otwarcie w sposób honorowy. Nie podejmujcie decyzji o małżeństwie, dopóki wyznaczony czas nie dobiegnie końca. Wiedzcie, że Bóg wie, co jest ukryte w waszych sercach, strzeżcie się Go, i wiedzcie, że Bóg jest Przebaczający i Cierpliwy.

2.236. Nie będzie z waszej strony grzechem, jeśli weźmiecie rozwód z kobietami, których nie dotknęliście lub jeśli nie macie ustalonego wobec nich zobowiązania (wiana). Zabezpieczcie je w sposób rozsądny – bogaci na miarę swoich możliwości, a biedni na miarę swoich. Tak jak przystoi czyniącym dobro.

2.237. Jeśli rozwodzicie się z nimi, zanim je dotknęliście, lecz ustaliliście już wobec nich zobowiązanie (wiano), wtedy dajcie im połowę z tego, co ustaliliście,  chyba że one to darują lub daruje ten, u którego jest małżeński kontrakt. Jeśli to wy darujecie (ustalone zobowiązanie), to będzie to bliższe pobożności. Nie zapominajcie, że należy odnosić się do siebie ze szlachetnością.  Zaprawdę, Bóg widzi to, co czynicie.

2.238. Bądźcie dokładni (w odprawianiu na czas) w modlitwie, a zwłaszcza w modlitwie środkowej i stawajcie przed Bogiem w pokorze.

2.239. Jeżeli jesteście w niebezpieczeństwie, módlcie się, idąc lub jadąc wierzchem, lecz kiedy jesteście bezpieczni, wspominajcie Boga, który nauczył was tego, czego przedtem nie znaliście.

2.240. Ci zaś z was, którzy umierając, pozostawiają swe żony, niech zapiszą im utrzymanie na rok, nie oddalając ich (z domów). Jeżeli jednak one same odejdą, to nie będziecie mieli grzechu z powodu tego, co one ze sobą uczynią, zgodnie z ustalonym zwyczajem. Bóg jest Wielki i Mądry.

2.241. Rozwiedzionym kobietom należy się zaopatrzenie, zgodnie z ustalonym zwyczajem, to jest obowiązek pobożnych.

2.242. Tak Bóg wyjaśnia wam Swoje znaki, być może zrozumiecie.

2.243. Czy nie widziałeś tych tysięcy, które bojąc się śmierci, opuścili swe domy? Bóg powiedział do nich „Umierajcie!”. A potem ożywił ich. Zaprawdę, Bóg jest miłosierny dla ludzi, ale większość ludzi jest niewdzięczna.

2.244. Walczcie na drodze Boga i wiedzcie, że Bóg wszystko słyszy i wie o wszystkim.

2.245. Kto dał Bogu piękną pożyczkę (z dóbr swoich), żeby On oddał ją wielokrotnie powiększoną? Bóg i wstrzymuje, i szczodrze obdarza, i do Niego będziecie zawróceni.

2.246. Czy nie widziałeś przywódców dzieci Izraela, którzy byli po Mojżeszu, którzy powiedzieli do swojego proroka: „Daj nam króla, abyśmy mogli walczyć na drodze Boga?”. On zapytał: „Czy jest to prawdopodobne, że wy nie będziecie walczyć, jeśli walka zostanie wam nakazana?”. Odrzekli: „Dlaczego nie mamy walczyć na drodze Boga, skoro zostaliśmy wypędzeni z naszych domów i oddzieleni od naszych dzieci?”. Kiedy jednak nakazano im walkę, oni odwrócili się, z wyjątkiem kilku. Bóg dobrze zna niegodziwców.

2.247. Ich prorok powiedział im: „Bóg wyznaczył wam na króla Saula”. Odrzekli: „Jakże on może sprawować władzę nad nami, skoro my jesteśmy bardziej godni od niego, aby rządzić i nie przewyższa nas majątkiem?”. (Prorok)  odrzekł: „Bóg wybrał go ponad wami, obdarzył go obfitością wiedzy i siłą ciała”. Bóg daje władzę temu, komu zechce. Bóg jest Szczodry i Wszechwiedzący.

2.248. Rzekł do nich prorok: „Znakiem jego władzy będzie to, że otrzymacie skrzynię (Arkę) z pokojem (bezpieczeństwem) od waszego Pana oraz dziedzictwo po rodzie Mojżesza i rodzie Aarona. Poniosą ją aniołowie. W tym jest dla was znak, jeżeli jesteście wierzącymi”.

2.249. A kiedy Saul wystąpił z wojskiem, powiedział: „Zaiste, Bóg wypróbuje was przez rzekę. Ten, kto się z niej napije,  nie jest ze mną. Ten, kto jej nie skosztuje, jest ze mną; z wyjątkiem tego, kto zaczerpnie trochę wody swoją dłonią”. Oni jednak – z wyjątkiem niewielu – napili się wody (do syta). A kiedy przeszli przez rzekę, on i ci, którzy uwierzyli razem z nim, powiedzieli: „Dzisiaj nie mamy dość sił przeciwko Goliatowi i jego armii”. Jednak ci, którzy wiedzieli, że na pewno spotkają Boga, powiedzieli: „Ileż to razy z woli Boga garstka wojska zwyciężała wielką armię. Bóg jest z wytrwałymi”.

2.250. I kiedy stanęli przed Goliatem i jego wojskiem, wykrzyknęli: „O Panie nasz, ześlij nam wytrwałość, wzmocnij nasze stopy i dopomóż nam przeciw temu niewierzącemu ludowi”.

2.251. Dzięki woli Boga zmusili wojska (Goliata) do ucieczki. Dawid zabił Goliata, a Bóg dał mu władzę i mądrość, i nauczył go, czego zechciał. Gdyby Bóg nie powstrzymywał jednych ludów przy pomocy innych ludów, to ziemia uległaby zagładzie. Bóg jest Miłosierny dla światów.

2.252. To są znaki Boga. Czytamy ci je zgodnie z prawdą, a ty jesteś jednym z posłańców.

2.253. Oto prorocy! Niektórych spośród nich wynieśliśmy ponad innych. Wśród nich są tacy, do których przemawiał Bóg, a niektórych wywyższył w ich randze. I daliśmy Jezusowi, synowi Marii, wyraźne znaki i wzmocniliśmy go świętym Duchem. Jeśliby Bóg zechciał, to ludy, które przyszły po nich, nie walczyłyby ze sobą po tym, jak otrzymały wyraźne znaki. Oni jednak nie zgadzali się ze sobą. Byli wśród nich tacy, którzy uwierzyli, lecz byli i tacy, którzy nie uwierzyli. Gdyby Bóg tego zechciał, nie walczyliby ze sobą, ale Bóg czyni to, co zechce.

2.254. Wierzący! Rozdawajcie z tego, co wam darowaliśmy, zanim nadejdzie Dzień, w którym nie będzie handlu, przyjaźni ani wstawiennictwa. Niewierzący są nieuczciwi.

2.255.  Nie ma innego Boga poza Nim, Żywym, Podtrzymującym Życie. Nie zawładnie Nim ani drzemka, ani sen. Do Niego należy wszystko, co jest w niebie oraz wszystko, co jest na ziemi. Któż mógłby stanąć przed Nim bez Jego przyzwolenia, aby się wstawić (za kimkolwiek)? On wie, co było przed nimi i wie, co będzie po nich. Oni zaś nie ogarniają rozumem nic z Jego wiedzy poza tym, co On zechce przed nimi odsłonić. Podnóżek (Jego Tronu) obejmuje niebo i ziemię ^[61]Tron Boga jest ponad wszystkim (jakby w empireum)., a troska o nie, nie męczy Go. On jest Wywyższony i Wielki.

2.256. Nie ma przymusu w religii. Droga prosta odróżnia się od fałszywej. Kto odrzuca fałszywe bożki (Taghuta ^[62]Por. przyp. do wer. 4:51. ) i wierzy w Boga, ten chwyta za rękojeść, co nigdy nie pęka. Bóg jest Wszechsłyszący i Wszechwiedzący.

2.257. Bóg jest Obrońcą tych, którzy wierzą. On wyprowadza ich z ciemności w światłość. Obrońcami i pomocnikami niewierzących są fałszywe bóstwa, które wyprowadzają ich ze światłości w mrok. Ci będą mieszkańcami Piekła i będą mieszkać w nim przez wieki.

2.258. Czy nie widziałeś tego ^[63]Postać utożsamiana przez część komentatorów z Nimrodem., który spierał się z Abrahamem o jego Pana, ponieważ On dał mu królestwo? Abraham powiedział mu: „Moim Panem jest Ten, który daje życie i przynosi śmierć”. Tamten powiedział: „To ja daję życie i powoduję śmierć”. Abraham odrzekł: „Bóg sprowadza słońce ze wschodu. Uczyń tak, aby przyszło z zachodu”. I wtedy ten, który nie wierzył, odszedł zmieszany. Bóg nie prowadzi drogą prostą tych, którzy nie wierzą.

2.259. Albo tego, który przechodził obok zniszczonego do fundamentów miasta, mówiąc „Jak Bóg przywróci je całe do życia, po tym, gdy umarło?”. Bóg uśmiercił go na sto lat, a potem przywrócił do życia i spytał: „Jak długo pozostawałeś w tym stanie?”. Ten odrzekł: „Byłem w nim przez dzień lub część dnia”. Bóg rzekł: „Nie, byłeś w nim przez sto lat. Spójrz na twoje pożywienie i picie, nie zepsuły się. Spójrz także na twojego osła, spójrz na jego kości, na to, jak je zestawimy i pokryjemy ciałem. Uczyniliśmy z ciebie znak dla ludzi”. I kiedy zostało mu to okazane, powiedział: „Wiem, że Bóg ma władzę nad wszystkim”.

2.260. (Pomyśl nad tym), jak Abraham powiedział: „Panie mój, pokaż mi, jak wskrzeszasz zmarłych”. Bóg odpowiedział: „Czyż nie wierzysz?”. Abraham odrzekł: „Tak, ale chciałbym, aby uspokoiło się moje serce”. Bóg powiedział: „Chwyć więc cztery ptaki, weź je (rozerwij na części) i zostaw po kawałku na każdym ze wzgórz. Potem zawołaj je, a one szybko przylecą do ciebie”. Wiedzcie, że Bóg jest Wielki i Mądry.

2.261. Ci, którzy rozdają swoje bogactwo na drodze Boga, są jak ziarno zboża, które wydaje siedem kłosów, a w każdym z nich jest sto nasion. Bóg pomnaża temu, komu zechce. Bóg jest Wszechprzenikający i Wszechwiedzący.

2.262. Tych, którzy rozdają swoje bogactwo na drodze Boga, a później nie robią z tego nikomu wyrzutu lub szkody, czeka nagroda u Pana. Oni nie poznają strachu i nie będą smutni.

2.263. Dobre słowo i przebaczenie są lepsze niż dobroczynność (jałmużna), za którą idzie obraza. Bóg jest Bogaty i Wielkoduszny.

2.264. Wierzący! Nie czyńcie waszej jałmużny próżną przez wymówki i obrazę, jak ten, który obłudnie, urządzając pokaz przed ludźmi, rozdaje swoje bogactwo, a nie wierzy w Boga ani w Dzień Sądu. On podobny jest do gładkiej skały pokrytej ziemią, na którą spadł rzęsisty deszcz, pozostawiając ją nagą i twardą. Oni nie władają niczym z tego, co nabyli. Bóg nie prowadzi niewierzących.

2.265. Ci, którzy rozdają swoje bogactwo, aby przypodobać się Bogu i wzmocnić swe dusze, podobni są do ogrodu na wzgórzu. Spada na niego rzęsisty deszcz, aby mógł on wydać dwa razy więcej owoców. A jeśli nie spadnie na niego rzęsisty deszcz, to wystarczy i rosa. Zaprawdę, Bóg widzi, co czynicie.

2.266. Czy ktoś z was chciałby mieć ogród palmowy z winoroślą, z płynącymi poniżej strumieniami, który rodziłby wszelkie owoce i aby – po osiągnięciu przez was starości, kiedy wasze potomstwo jest jeszcze za słabe, by się wami zająć – w  ogród ten uderzył ognisty huragan i ten by spłonął? W ten sposób Bóg wyjaśnia wam znaki, abyście mogli pomyśleć.

2.267. Wierzący! Rozdawajcie spośród dobrych rzeczy, które zdobyliście, jak i z tego, co My daliśmy wam z ziemi. I nie poszukujcie tego, co złe i nie rozdawajcie z tego, czego sami byście nie wzięli, chyba że z zamkniętymi oczami. Wiedzcie, że Bóg jest Bogaty i Godny Chwały.

2.268. Szatan obiecuje wam biedę i zachęca do tego, co odrażające, a Bóg obiecuje wam od Siebie przebaczenie i łaskę. Bóg jest Wszechprzenikający i Wszechwiedzący.

2.269. On daje mądrość tym, którym zechce, a kto otrzymał mądrość, otrzymał obfitość dobra. Ale pamiętają o tym tylko Ci, którzy zostali obdarzeni rozumem.

2.270. Cokolwiek będziecie rozdawać jako jałmużnę, jakiekolwiek dawać przyrzeczenie, Bóg o tym wszystkim wie. Niesprawiedliwi nie będą mieli pomocników.

2.271. Jeżeli dajecie jałmużnę jawnie, to jest to dobre, lecz jeśli dajecie ją biednym skrycie, to jest to lepsze dla was i wymazuje wam wiele spośród waszych złych uczynków. Bóg wie, co czynicie.

2.272. Nie na tobie spoczywa obowiązek prowadzenia ich drogą prostą, to Bóg prowadzi drogą prostą tych, których zechce. Wszystko, co rozdacie ze swego dobra, będzie i z korzyścią dla was, bowiem rozdajecie po to, by przypodobać się Bogu. Wszystko, co rozdacie ze swego dobra, zostanie wam zwrócone w całej pełni i nie będziecie pokrzywdzeni.

2.273. (Jałmużna) jest dla biednych, którzy zatrzymani są na drodze Boga (np. przez wojny) i nie mogą poruszać się po ziemi (w celach handlowych). Głupcy uważają ich za bogaczy, przez ich skromność ^[64]Z powodu skromności nie okazywali chęci posiadania, pragnień itp., dlatego głupcy myśleli, że tacy ludzie pewnie wszystko mają.. Powinieneś rozpoznać ich po ich cechach. Oni nie są natrętni w swych prośbach do ludzi. Cokolwiek rozdajecie z waszego dobra, Bóg o tym wie.

2.274. Ci, którzy rozdają swoje majątki w nocy i w dzień, skrycie i jawnie, dostaną nagrodę od swojego Pana. Nie zaznają strachu i nie będą się smucić.

2.275. Ci, którzy pożerają zyski (lichwa), powstaną (w Dzień Zmartwychwstania) tak, jak powstaje ktoś, kogo powalił szatan swym dotknięciem. To za to, że oni mówią: „Handel jest jak lichwa”. Lecz Bóg zezwolił na handel, a zakazał lichwy. Jeśli ktoś otrzymał napomnienie od swego Pana i powstrzymał się, wtedy to, co zyskał wcześniej, mu pozostanie, a jego sprawa należeć będzie do Boga. Ci, którzy do tego powrócą, będą mieszkańcami Piekła, w nim pozostaną na wieki.

2.276. Bóg zniszczy lichwę i pomnoży jałmużnę. Bóg nie miłuje niewdzięcznych (niewierzących) grzeszników.

2.277. Ci, którzy wierzą, czynią dobroć, przestrzegają modlitwy i płacą podatek, otrzymają nagrodę od swojego Pana. Oni nie poznają strachu i nie będą smutni.

2.278. Wierzący! Okazujcie bojaźń przed Bogiem i porzućcie to, co pozostało z lichwy, jeśli jesteście wierzący.

2.279. Jeżeli tego nie uczynicie, to wezwani zostaniecie do wojny z Bogiem i Jego Wysłannikiem. Jeśli się nawrócicie, to otrzymacie wasz kapitał. Nie postępujcie niesprawiedliwie, to i wy nie doznacie niesprawiedliwości.

2.280. A jeśli dłużnik byłby w trudnym położeniu, to należy poczekać, aby jego sprawę ułatwić. A jeżeli okażecie dobroczynność (darujecie mu dług jako jałmużnę), będzie to lepsze dla was. Gdybyście tylko wiedzieli.

2.281. I bójcie się Dnia, kiedy wszyscy powrócicie do Boga. I każda dusza w pełni otrzyma to, na co wcześniej zasłużyła. Nikt nie dozna krzywdy niesprawiedliwości.

2.282. Wierzący! Kiedy pożyczacie od siebie na określony czas, zapisujcie to. I niech pisarz zapisze to wiernie w waszej obecności. Żaden pisarz nie powinien tego odmówić, niechaj zapisuje tak, jak Bóg go tego nauczył. Niech pisze to, co dyktuje mu dłużnik. I niech boi się Boga, swojego Pana, i niech niczego z tego nie pominie. A jeśli ten, który zaciąga dług, jest słabego rozumu albo zdrowia, lub niezdolny do samodzielnego dyktowania, niech dyktuje jego opiekun, czyniąc to sprawiedliwie. I wezwijcie na świadków dwóch mężczyzn spośród was. A gdyby nie można było wezwać dwóch mężczyzn, wtedy weźcie mężczyznę i dwie kobiety(na świadków), których akceptujecie. Jeśli jedna z nich popełni błąd, to druga będzie mogła ją upomnieć.  Świadkowie nie powinni odmawiać, kiedy się ich wzywa. Nie strońcie od zapisywania bez względu na to, czy dług jest duży, czy mały, z zaznaczeniem czasu jego spłaty. To będzie sprawiedliwsze w obliczu Boga, uczyni świadectwo bardziej przekonującym i będzie łatwiej uniknąć wątpliwości. (Zapisujcie więc) chyba że chodzić będzie o gotową transakcję, zawieraną na miejscu (z ręki do ręki), w takim przypadku nie będzie z waszej strony grzechem, jeśli tego nie zapiszecie. I wzywajcie świadków, gdy zawieracie umowę handlową i nie przymuszajcie do niczego pisarza i świadka. Gdybyście tak postąpili, to popełnicie grzech. I bójcie się Boga. Bóg uczy was i wie Bóg wszystko o każdej rzeczy.

2.283. A jeśli będziecie w podróży i nie znajdziecie pisarza, to należy dać zastaw. A jeśli ktoś z was powierza innemu zastaw, niech ten, któremu powierzono, odda go i niech boi się Boga, swego Pana. I nie ukrywajcie świadectwa. Kto je ukrywa, tego serce skażone jest grzechem. Bóg wie o tym, co czynicie.

2.284. Do Boga należy to, co jest w niebie i co na ziemi. I czy ujawniacie to, co jest w waszych duszach, czy to ukrywacie, Bóg wystawi wam za to rachunek. On przebaczy, komu zechce i ukarze tych, których zechce. Bóg posiada władzę nad każdą rzeczą.

2.285. Wysłannik i ludzie wierzący wierzą w to, co zostało im objawione od Pana.

Wszyscy oni wierzą w Boga, Jego aniołów, Jego Księgi i Jego proroków. Mówią: „Nie czynimy rozróżnień między Jego posłańcami. Usłyszeliśmy i jesteśmy posłuszni. Od Ciebie przebaczenie, Panie nasz, albowiem do Ciebie wszystko powróci”.

2.286.  Bóg nie obarcza duszy ciężarem ponad jej możliwości. Dla niej będzie to, co nabyła i przeciwko niej będzie to, co nabyła. (Mówcie) „Panie nasz, nie karz nas, jeśli zapomnieliśmy lub popełniliśmy grzech. Panie nasz, nie obarczaj nas ciężarem tak, jak obarczyłeś tych, którzy byli przed nami. Panie nasz, nie obarczaj nas tym, czego nie mamy siły udźwignąć. Bądź wyrozumiały, przebacz nam i zmiłuj się nad nami. Ty jesteś naszym Panem, pomóż nam przeciwko niewierzącym ludziom”.