W imię Boga Miłosiernego, Miłującego.

17.1. Chwała niech będzie Bogu, który nocą zabrał Swego sługę w podróż ze Świętego Meczetu do Błogosławionego Najdalszego Meczetu, aby pokazać mu niektóre z Naszych znaków ^[1]Nawiązanie do cudu, który wydarzył się w czasie jednej nocy.  Prorok Muhammad (s) odbył podróż z Mekki do Jerozolimy, a stamtąd był wzniesiony na cudownej klaczy Al-Burak, przez Gabriela, do siedmiu niebios, gdzie otrzymał przywilej rozmowy z Bogiem.. Bóg jest Wszechsłyszący i Wszechwidzący.

17.2. Zesłaliśmy Mojżeszowi księgę, jako przewodnictwo dla dzieci Izraela. Nakazaliśmy im: „Nie bierzcie sobie innego opiekuna oprócz Mnie

17.3. potomkowie tych, których ponieśliśmy razem z Noem”. On był wdzięcznym sługą.

17.4. W księdze przepowiedzieliśmy dzieciom Izraela: „Dwukrotnie popełnicie wielkie zbrodnie na ziemi ^[2]W komentarzach przyjmuje się różne interpretacje dotyczące tego, czym były te zbrodnie. Ma to dotyczyć żydów w czasach po panowaniu Dawida (zamordowanie Izajasza i uwięzienia Jeremiasza) i czasów misji Jezusa (a) (zabicie Jana Chrzciciela i planowanie śmierci Jezusa). Według innych, ogólniej, dotyczy to przeciwstawiania się nakazom Bożym przez żydów, za co mieli być przeklęci przez Dawida, a po raz drugi przez Jezusa (a). Następne wersety dotyczą konsekwencji popełnienia tych zbrodni, czyli kary od Boga (zniszczenie pierwszej i drugiej świątyni Jerozolimskiej). i wbijecie się w niezmierzoną pychę”.

17.5. Kiedy nadszedł czas spełnienia się pierwszej obietnicy, posłaliśmy przeciw wam sługi Nasze o wielkiej sile. Przeniknęli oni do waszych domów i przepowiednia się spełniła.

17.6. Następnie znów pozwoliliśmy wam odnieść nad nimi zwycięstwo. Daliśmy wam bogactwo i liczne potomstwo, uczyniliśmy was wielkim ludem.

17.7. Jeżeli czynicie dobro, to robicie to także dla siebie. Jeżeli wyrządzacie zło, to krzywdzicie również siebie. Kiedy nadszedł czas spełnienia się drugiej przepowiedni (nieprzyjaciele wasi przyszli), aby zasmucić wasze twarze, wejść do świątyni, zawładnąć nią i zniszczyć ją tak, jak za pierwszym razem.

17.8. Być może teraz Pan wasz okaże wam łaskę. Jeżeli jednak powrócicie (do grzechu), to My powrócimy (do karania). Jest już przygotowane Piekło, które będzie więzieniem dla tych, którzy grzeszą.

17.9. Koran jest najlepszym przewodnictwem po drodze prostej i obwieszcza wierzącym dobrą nowinę, że w zamian za dobro, które czynią, otrzymają wspaniałą nagrodę.

17.10. Ostrzega też tych, którzy nie wierzą w życie przyszłe, że przygotowano im surową karę.

17.11. Człowiek żarliwie modli się o zło, a tak powinien modlić się o dobro. Czasami bywa nazbyt porywczy.

17.12. Daliśmy wam dwa znaki: noc i dzień. Kiedy zacieramy znak nocy, pojawia się jasny znak dnia, abyście mogli korzystać z łaski waszego Pana i abyście mogli poznać sposób liczenia lat. Bóg doskonale wyjaśnia każdą rzecz.

17.13. Każdemu człowiekowi zawiesimy na szyi jego los, a w Dniu Zmartwychwstania pokażemy Mu jego otwartą księgę.

17.14. Powiemy: „Czytaj ze swojej księgi. W tym Dniu twoja własna dusza wystawi ci właściwy rachunek”.

17.15. Ci, którzy kroczą drogą prostą, idą nią dla własnego dobra. Ci, którzy z niej zbłądzą, uczynią to jedynie na własną szkodę. Nikt nie nosi obciążeń innego człowieka i nikt nie będzie ukarany zanim My nie wyślemy posłańca.

17.16. Zanim zniszczymy jakieś miasto, ostrzegamy najpierw jego żyjących w zbytku mieszkańców, aby postępowali drogą sprawiedliwości. Kiedy mieszkańcy grzeszą nadal, Nasze słowo się wypełnia i niszczymy je całkowicie.

17.17. Wiele pokoleń unicestwiliśmy po Noem. Wystarczy twój Pan jako ten, który widzi grzechy swych sług.

17.18. Jeżeli ktoś zapragnie tylko dóbr życia doczesnego, My obdarujemy go i wielu takich jak on tym, czym tylko zechcemy, wedle Naszej woli. Potem przygotujemy mu miejsce w Piekle, gdzie poniżony i odrzucony będzie płonąć.

17.19. Ci, którzy pragną życia przyszłego i dążą do niego tak, jak powinni i są wierzący, będą nagrodzeni za swoje wysiłki.

17.20. Jednych i drugich obdarzymy darami od twojego Pana. A dary Pana są niewyczerpane.

17.21. Zobacz, jak w życiu doczesnym wywyższyliśmy jednych nad drugimi. W życiu przyszłym będzie więcej stopni wywyższania.

17.22. Nie stawiaj na równi z Bogiem innych bogów, abyś nie został poniżony i porzucony.

17.23. Twój Pan nakazał, aby cześć oddawać wyłącznie Jemu i nakazał być dobrym dla swoich rodziców. Jeżeli jedno z nich lub oboje zestarzeją się przy tobie, nie okazuj im odrazy, nie odtrącaj ich i zwracaj się do nich z szacunkiem.

17.24. Zniż ku nim z miłością skrzydła swojej pokory i powiedz: „Panie mój, okaż im swoje miłosierdzie tak, jak oni mi okazywali, wychowując mnie, kiedy byłem dzieckiem”.

17.25. Wasz Pan wie najlepiej, co skrywają wasze dusze, kiedy okazujecie dobroć. Bóg jest Przebaczający dla tych, którzy się nawracają.

17.26. Oddaj swojemu krewnemu to, co jesteś mu winien, wspomagaj biednych i podróżnych, ale nie bądź rozrzutny.

17.27. Ludzie rozrzutni są braćmi demonów, a szatan okazał niewierność twojemu Panu.

17.28. A kiedy nie możesz ich wspomóc, bo sam szukasz miłosierdzia twojego Pana, to powiedz im chociaż życzliwe słowo.

17.29. Nie zaciskaj (w skąpstwie) przy szyi swej dłoni, ale i nie otwieraj jej zbyt szeroko (w rozrzutności), bo będziesz skarcony lub biedny.

17.30. Zaprawdę, twój Pan obdarowuje, kogo zechce i zabiera, komu zechce. On dobrze zna i widzi swoje sługi.

17.31. Nie zabijajcie swoich dzieci w obawie przed ubóstwem. My je obdarujemy, podobnie jak was. Zabijanie ich jest wielkim grzechem.

17.32. Nawet nie zbliżajcie się do cudzołóstwa, ponieważ jest to obrzydliwość i zła droga.

17.33. Nie odbierajcie nikomu życia, które Bóg uczynił świętym, chyba że jest to zgodne z prawem ^[3]Jako akt sprawiedliwości.. Jeżeli ktoś zostanie zabity bezprawnie, to oddamy prawo w ręce jego dziedzicowi.

Jednak niech on nie przekracza granicy w zabiciu (winowajcy). Prawo go w tym wspiera ^[4]Nie można rozciągać tego aktu odwetu na najbliższą rodzinę mordercy ani zadawać śmierć w sposób okrutny. Można także darować mu życie i zażądać zadośćuczynienia..

17.34. Nie zbliżajcie się do własności sierot, chyba że z korzyścią dla nich. Opiekujcie się nimi dopóki nie osiągną wieku dojrzałego. Wypełniajcie swoje obowiązki (wobec nich), bo będziecie o to zapytani.

17.35. Jeżeli coś mierzycie lub ważycie, róbcie to uczciwie. To w ostatecznym rozrachunku okaże się dla was korzystne.

17.36. Nie zajmujcie się tym, o czym nie macie pojęcia. Wasz słuch, wasz wzrok i wasze serca zapytane zostaną o to, czego naprawdę doświadczyły ^[5]Dotyczy to m.in.. składania fałszywego świadectwa przeciwko komuś..

17.37. Nie kroczcie po ziemi pełni pychy. Przecież nie jesteście w stanie jej rozdzielić, ani sięgać szczytów gór.

17.38. To wszystko jest złem, które nienawidzi twój Pan.

17.39. To jest część mądrości objawionych ci przez twego Pana. Nie stawiaj obok Niego innego boga, bo zostaniesz wrzucony do Piekła, poniżony i skazany.

17.40. Czyżby wasz Pan dla was tylko wybrał synów, a sobie wziął kobiety spośród aniołów? Wypowiadacie odrażające kłamstwa!

17.41. Objawiliśmy w Koranie Nasze znaki w różnorodny sposób, aby mogli się nad tym zastanowić, ale to tylko powiększyło ich niechęć.

17.42. Powiedz: „Jeżeli jest tak, jak twierdzicie, że obok Niego są inne boskie istoty, to one z pewnością chciałyby odnaleźć drogę do Władcy Tronu”.

17.43. Chwała Mu. On w swej Wielkości jest ponad tym wszystkim, co o Nim mówią.

17.44. Chwałę Bogu oddaje siedem niebios i ziemia oraz wszyscy, którzy się tam znajdują. Nie ma rzeczy, która nie oddawałaby Mu czci. Jednak wy nie zrozumiecie ich hołdu dla Niego. Bóg jest Wyrozumiały i Przebaczający.

17.45. Kiedy recytujesz Koran, stawiamy niewidzialną przegrodę pomiędzy tobą a tymi, którzy nie wierzą w życie przyszłe.

17.46. Zasłaniamy ich serca, aby nie mogli zrozumieć, sprawiamy, że ich uszy nie słyszą. A kiedy w Koranie wspomniany jest twój Jedyny Pan, to oni odwracają się od tego z niechęcią.

17.47. My dobrze wiemy, kogo i co oni potajemnie słuchają, zamiast ciebie. Dają posłuch grzesznikom, którzy przekonują: „Postępujecie za człowiekiem, który jest opętany”.

17.48. Zobacz, do czego cię przyrównują! W ten sposób zbłądzili i nie znajdą już właściwej drogi.

17.49. Pytają (z niedowierzaniem): „Czy naprawdę, gdy umrzemy, a nasze kości obrócą się w proch i pył, zostaniemy wskrzeszeni do nowego życia?”.

17.50. Powiedz im: „Nawet, gdybyście byli kamieniem lub żelazem,

17.51. a nawet czymś, co wyda wam się najtwardsze”. Będą pytać dalej: „A kto da nam drugie życie?”.  Odpowiedz: „Tan sam, który dał wam je po raz pierwszy”. Pokiwają (z niedowierzaniem) głowami i spytają: „A kiedy to nastąpi?”. Odpowiedz: „Być może wkrótce”.

17.52. W tym Dniu, kiedy Bóg ponownie wezwie was do siebie, odpowiecie Mu, głosząc Jego chwałę i wydawać się wam będzie, że tylko przez krótką chwilę was nie było.

17.53. Powiedz moim sługom, aby zawsze mówili tylko to, co dobre. Szatan zasiewa między wami niezgodę, szatan jest otwartym wrogiem ludzi.

17.54. Wasz Pan zna was najlepiej. Jeżeli zechce, okaże wam miłosierdzie, a jeżeli zdecyduje inaczej, ukarze was. Ty nie zostałeś wysłany do nich jako ich stróż.

17.55. Bóg wie wszystko o tym, co jest w niebie i na ziemi. On wyróżnił niektórych spośród proroków i dał Dawidowi Księgę Psalmów.

17.56. Powiedz: „Zwróćcie się do tych, których stawiacie na równi z Bogiem, a wtedy przekonacie się, że oni nie mają mocy, aby zmienić lub chociaż odsunąć od was zło, które was czeka”.

17.57. Ci, do których oni się modlą, sami szukają sposobów zbliżenia się do Boga, obawiając się kary, mają nadzieję, że okaże im litość. Zaprawdę, kary od twojego Pana należy się bać.

17.58. Nie będzie takiego miasta (występnego), którego nie zniszczymy przed Dniem Zmartwychwstania. Zapisane jest to w Księdze.

17.59. To, że ludzie przed wami nazywali cuda, które im zesłaliśmy kłamstwem, mogłoby powstrzymać Nas od wzmacniania objawienia wyraźnymi znakami. Lud Thamud otrzymał wyraźny znak w postaci wielbłądzicy, ale i tak postąpił niesprawiedliwie. Teraz Nasze znaki zsyłamy, jako przestrogę.

17.60. Powiedzieliśmy ci, że Twój Pan ogarnia (swą władzą) wszystkich ludzi. Wizja, jaką ci ukazaliśmy ^[6]Podczas nocnej podróży. W rozmowie z Bogiem została nakazana muzułmanom pięciokrotna modlitwa., będzie próbą dla ludzi, podobnie jak drzewo przeklęte w Koranie. Jednak im bardziej ich ostrzegamy, tym mocniej się buntują.

17.61. Powiedzieliśmy do aniołów: „Oddajcie pokłon Adamowi”. Pokłonili się, jednak Iblis tego nie uczynił. Powiedział: „Nie zamierzam kłaniać się człowiekowi, którego stworzyłeś z gliny”.

17.62. Dalej mówił: „Spójrz na niego. Oto ten, którego postawiłeś wyżej ode mnie. Jeżeli dasz mi czas do Dnia Zmartwychwstania, to na pewno zdobędę władzę nad jego potomstwem, z wyjątkiem nielicznych”.

17.63. Bóg odpowiedział: „Odejdź stąd. Tych, którzy pójdą za tobą, spotka kara. Piekło będzie zapłatą dla was wszystkich, naprawdę sowitą zapłatą!

17.64. Przywołaj do siebie, swoim głosem, kogokolwiek zdołasz spośród nich. Zbierz przeciwko nim swoje zastępy konne i piesze. Daj im bogactwa, obdaruj ich dzieci i składaj obietnice. Jednak wszystkie twoje obietnice będą kłamstwem.

17.65. Nie będziesz miał władzy nad moimi sługami. Twój Pan wystarczy im jako opiekun”.

17.66. Waszym Panem jest Ten, który prowadzi wasze statki po morzu, abyście mogli odnaleźć Jego dobroć. Bóg jest dla was Miłosierny.

17.67. Kiedy na morzu spotka was nieszczęście, to tylko Bóg jest przy was, a nie ci, których wzywacie. I kiedy On was uratuje, sprowadzając na ląd, wy się od Niego odwracacie. Jakże często człowiek jest niewdzięczny.

17.68. Czy jesteście pewni, że On nie spowoduje, że ten ląd zapadnie się wraz z wami, że nie wyśle przeciwko wam huraganu kamieni i nie znajdziecie nikogo, kto was ochroni?

17.69. Czy czujecie się na tyle bezpieczni, aby mieć pewność, że ponownie nie wyśle was na morze, a potem sprowadzi sztorm i zatopi was z tego powodu, że jesteście niewierni? Nie znajdziecie nikogo, kto wspomoże was przeciwko Bogu.

17.70. Uhonorowaliśmy dzieci Adama, prowadziliśmy je na lądzie i morzu, daliśmy rzeczy dobre i wyróżniliśmy ich, wywyższając ponad wszystko inne, co stworzyliśmy.

17.71. W Dniu Zmartwychwstania wezwiemy wszystkich ludzi wraz z ich przywódcami. Jeżeli ktoś dostanie swoją księgę (czynów) do prawej dłoni, będzie ją chętnie czytał i nie spotka go niesprawiedliwość, nawet tak niewielka jak łupinka daktyla.

17.72. Jeżeli ktoś był ślepcem ^[7]W sensie: błądził, nie dostrzegał znaków od Boga. w tym życiu, będzie i ślepcem w życiu przyszłym i jeszcze bardziej oddali się od właściwej drogi.

17.73. Próbowali odwieść cię od tego, co ci objawiliśmy, namówić, abyś zmienił nasze przykazania i wtedy byłbyś im przyjacielem.

17.74. Gdybyśmy cię nie wzmocnili, mógłbyś skłonić się nieco ku nim.

17.75. Wówczas dalibyśmy ci zakosztować (kary) podwójnie w tym i podwójnie w przyszłym życiu. Nie znalazłbyś nikogo, kto by ci pomógł przeciwko Nam.

17.76. Omal nie udało im się ciebie przestraszyć i namówić do opuszczenia tej ziemi ^[8]Chodzi o Mekkę. Jest to potwierdzenie tego, że Prorok (s) nie został z niej wygnany, ale opuścił ją za radą Boga.. Ale po twoim odejściu sami nie pozostaliby na niej długo.

17.77. Tak postępowaliśmy w przypadku proroków, którzy byli przed tobą. Nie znajdziesz w Naszym postepowaniu żadnej zmiany.

17.78. Módl się od zachodu słońca aż do nocy i czytaj Koran o świcie. Recytacja Koranu o świcie odbywa się w obecności świadków.

17.79. Część nocy także spędzaj na modlitwie tylko dla siebie. Być może Bóg wyznaczy ci chwalebne miejsce (bliżej Niego).

17.80. Powiedz: „Panie mój, poprowadź mnie wejściem prawdy i wyprowadź mnie wyjściem prawdy ^[9]Według niektórych komentatorów „wejście” w tym wersie odnosi się do przybycia Proroka (s) do Medyny, zaś „wyjście” do jego opuszczenia Mekki; według innych chodzi o wejście do grobu po śmierci oraz wyjście z niego w Dniu Zmartwychwstania, jeszcze inni komentatorzy odnoszą to bardziej ogólnie do rozpoczynania i kończenia wszystkich czynności w dobry i pobożny sposób.. Daj mi od Siebie siłę”.

17.81. Powiedz: „Prawda nadeszła, a kłamstwo odchodzi. Kłamstwo musi zniknąć”.

17.82. My przez Koran zsyłamy wiernym to, co będzie dla nich uzdrowieniem i miłosierdziem, niewierzącym jednak powiększa to stratę.

17.83. Kiedy obdarzamy człowieka miłosierdziem, to on się odwraca i oddala się od Nas, gdy spada na niego nieszczęście, to popada w rozpacz.

17.84. Powiedz: „Każdy postępuje zgodnie ze swoim charakterem, a wasz Pan dobrze wie, kto jest najlepiej prowadzony po drodze prostej.

17.85. Kiedy pytają cię o Ducha, odpowiedz im: „Duch został stworzony z rozkazu mojego Pana, a wam nie dano o tym wiele wiedzy ^[10]Według innego odczytania tego wersu, zatwierdzonego przez Imama Bakira (a.s.), wiedzę o tym dano jedynie niewielu.„.

17.86. Gdybyśmy tylko zechcieli, moglibyśmy odebrać to, co zostało ci objawione i nie znalazłbyś nikogo, kto by ochronił cię przed Naszymi zamiarami.

17.87. Jedyną ochroną dla ciebie byłoby miłosierdzie Boga. Wielka jest łaska, jaką Bóg cię obdarza.

17.88. Powiedz: „Nawet gdyby spotkali się wszyscy ludzie i dżinny i wspólnie spróbowaliby stworzyć coś podobnego do Koranu, to nie udałoby im się to”.

17.89. Przytoczyliśmy w Koranie wiele jasnych przypowieści, ale większość ludzi i tak nie chce uwierzyć.

17.90. Oni powiedzieli: „Uwierzymy ci, jeżeli sprawisz, że z ziemi wytryśnie dla nas źródło,

17.91. albo sprawisz sobie ogród z daktylowymi palmami i winoroślą, gdzie płynąć będą strumienie,

17.92. albo sprawisz, że niebo rozpadnie się na kawałki i spadnie na nas tak, jak nas ostrzegałeś, lub przyprowadzisz nam Boga i aniołów jako świadków,

17.93. albo jak będziesz miał dom ze złotymi ozdobami, albo jak wzniesiesz się do nieba. A w twoje wniebowstąpienie uwierzymy, jak zaślesz nam księgę, którą będziemy mogli czytać”. Powiedz im: „Chwała niech będzie mojemu Panu! Jestem tylko Wysłannikiem i człowiekiem”.

17.94. Nic nie powstrzymywało ludzi przed uwierzeniem, gdy objawiono im drogę prostą, poza tym, że pytali: „Dlaczego Bóg dał nam Wysłannika, który jest zwykłym śmiertelnikiem?”.

17.95. Odpowiedz im: „Jeśli na ziemi żyliby w pokoju aniołowie, to Bóg wyznaczyłby na niebiańskiego posłańca anioła”.

17.96. Powiedz: „Wystarczy, że Bóg jest świadkiem pomiędzy mną a wami. On najlepiej zna i widzi Swoje sługi”.

17.97. Ten, którego prowadzi Bóg, podąża drogą prostą.  Ci, którym pozwoli zejść z drogi, nie znajdą, poza Bogiem, żadnego opiekuna. W Dniu Zmartwychwstania zbierzemy ich wszystkich. Padną na twarz ślepi, głusi i niemi. Zamieszkają w Piekle, a gdy ogień piekielny będzie wygasał, będziemy go podsycać.

17.98. Oto ich kara za to, że nie uwierzyli w Nasze znaki i pytali (z niedowierzaniem): „Czy naprawdę, gdy umrzemy, a nasze kości obrócą się w proch i pył, zostaniemy wskrzeszeni do nowego życia?”.

17.99. Czy naprawdę nie widzą tego, że Bóg, który stworzył niebo i ziemię, ma moc stworzenia sobie innych ludzi? On wyznaczył im termin, co do którego nie ma wątpliwości, ale grzesznicy wszystko, oprócz swojej niewierności, odrzucają.

17.100. Powiedz: „Gdyby Bóg w swym miłosierdziu obdarował was niezliczonymi skarbami, to ukrylibyście je głęboko z obawy przed tym, aby się nie wyczerpały. Człowiek jest bardzo skąpy”.

17.101. Zapytaj dzieci Izraela o to, jak daliśmy Mojżeszowi siłę do uczynienia dziewięciu wyraźnych znaków. Faraon powiedział do Mojżesza, gdy on przybył do nich: „Mojżeszu, myślę, że ty jesteś tylko magiem”.

17.102. Mojżesz odpowiedział mu: „Ty dobrze wiesz, że są to wyraźne znaki, które zesłał Pan nieba i ziemi. Myślę, Faraonie, że wyrok na ciebie już zapadł”.

17.103. I kiedy Faraon postanowił odpędzić ^[11]Tłumaczone także jako: „wypędzić”, „odstraszyć”, słowo to można także tłumaczyć jako „eksterminować”. ich od (obiecanej) ziemi, to utopiliśmy go wraz z tymi, którzy byli przy nim.

17.104. Po tym wydarzeniu, powiedzieliśmy do dzieci Izraela: „Zamieszkajcie w tej ziemi, a kiedy nastąpi Dzień Zmartwychwstania, zgromadzimy was wszystkich razem”.

17.105. Wysłaliśmy Koran zawierający prawdę i prawda ta została objawiona. Ty wysłany zostałeś (Muhammadzie) do przekazania dobrej nowiny i aby ostrzegać.

17.106. Podzieliliśmy Koran na części i w częściach go objawialiśmy, abyś mógł go bez pośpiechu recytować ludziom.

17.107. Powiedz: „Wierzcie w niego lub nie”. Ci, którzy otrzymali wiedzę wcześniej, gdy Koran jest recytowany, oddają pokłon, padając na twarz.

17.108. I mówią: „Chwała naszemu Panu. Jego obietnice z pewnością zostaną spełnione”.

17.109. Gdy oddają pokłon, płaczą, co zwiększa ich pokorę.

17.110. Powiedz: „W modlitwie wzywaj Boga lub Miłosiernego. Jakkolwiek go nazwiecie, On posiada najpiękniejsze imiona”. Gdy się modlisz, nie unoś głosu, ale i nie rób tego za cicho. Staraj się to wyważyć.

17.111. I mów: „Chwała niech będzie Bogu Jedynemu. On nie ma potomstwa, nie dzieli z nikim władzy nad światem, nie potrzebuje żadnej pomocy, gdyż nie ma słabości. Wychwalaj go słowami „Bóg jest Wielki” ^[12]Allahu Akbar..